Kor mykje er verdas eldste reality-serie verd?

Reisebrev frå Magnus Rotevatn som flytta til England sundag 18. september,
dagen før gravferda til dronning Elizabeth.

På flyplassen på Sola verka det som tida hadde stått stille. Utgåva av The Economist som eg kjøpte hadde tydelegvis lege lenge i aviskiosken.

Framsida av bladet skildra eit dystopisk Storbritannia. Parlamentet stod i brann. Straumnettet var øydelagt. Bilar havarerte. Det var søppel over alt.

Midt gjennom det heile gjekk ei smilande Liz Truss, ho som altså var den nye statsministeren i Storbritannia.

Men korkje på utsida eller innsida av bladet fann eg noko om dronninga som hadde døydd.

• Les også: Historisk: Ein tredje rullebane på Heathrow er dømt til å vere ulovleg – på grunn av klima

Elizabeth overalt

Då flyet mitt landa på Heathrow sundag var det lett å skjøna at eg no hadde kome til eit land i sorg. Overalt var det påminningar om at dronning Elizabeth 2. nyleg hadde gått bort.

Det fyrste som møtte meg då eg steig ut av flyet var ein svær skjerm med bilete av både ei ung og ei gamal dronning, i midten stod monogrammet hennar og årstala 1926–2022.

Då eg kom til bagasjehallen var ho til stades der òg. Og då eg tok undergrunnen inn til sentrum av London hadde dronninga sitt monogram jammen dukka opp på stasjonane òg.

Neste dag var det duka for sjølve gravferda. Om morgonen, omkring klokka åtte, rusla eg ut frå hybelen min. Det var stille i gatene — som om London sov.

Og akkurat som dagen før var Elisabeth overalt. Kvar einaste skjerm viste anten dronninga sjølv eller monogrammet hennar. 

Butikkane var stengde. Det verka temmeleg øde.

Dronning-merch i gravferdsinnpakking

Fyrst då eg kom ned mot Trafalgar Square vakna byen til live. Ganske så plutseleg tetta det til seg med folk. Vegane var stengde for bilar. 

Det var flust med politi og vakter som geleida folk riktig veg. Og medan somme oppdaga at den vanlege joggeruta hadde blitt åstad for den største gravferda i manns minne, samla dei aller fleste seg i ein makrellstim på vegen for å koma nærast mogleg den daude dronninga.

Langs vegen stod seljarar med roser og britiske flagg. Suvenirsjappene som heldt ope hadde sørgja for at dronning-merchen deira hadde fått gravferdsinnpakking. 

Omtrent då eg og resten av menneskemassen hadde kome til St James’s Square gjekk eg lei. Det var enno fleire timar til gravferda starta, at folk gadd å venta så lenge for å kanskje få eit glimt, forstår ikkje eg.

Mista inntekt

Det enda opp med at eg følgde gravferda gjennom nettavisene. 

Det var unekteleg ei fascinerande oppvising. Kanskje blant verdas mest trollbindande show.

Men konsekvensar var det òg. Då fotballkampar, teaterframsyningar, butikkar og så vidare blei stengde, var det mange som mista inntekta si.

Og for meg som nett hadde flytta til ein ny by, blei det ei utfordring å kjøpa det eg trong av daglegvarer.

• Les også meiningsinnlegget: Kong Harald, vår siste monark?

Er monarkiet verkeleg verdt det?

Attende til framsida på The Economist-bladet: Røyndommen er kanskje ikkje så ille. Parlamentsbygningen brenn ikkje. Straumnettet funkar framleis. 

Likevel står problema i kø for Storbritannia. Inflasjonen har ikkje vore større på 40 år. Over fem millionar britar et mindre mat for å ha råd til straumrekninga.

Det var kanskje ikkje akkurat no det passa med ein pause frå politikken.

Er monarkiet verkeleg verdt det? Kor mykje tid og pengar skal me bruka på verdas eldste reality-serie?

---

• Les også: 50 ting du kanskje ikkje visste om dronning Elizabeth II