«Når nokon spør kvar eg er frå, svarer eg «Sogn», med stoltheit i stemma»
Dette er eit meiningsinnlegg og gjev uttrykk for skribenten sine eigne meiningar.
Denne teksten kom på delt andreplass i skrivekonkurransen til Framtida.no og Magasinett i konkurranse med 450 andre ungdommar over heile landet.
Den friske dufta av gravenstein om seinsommaren.
Trampolina mellom huset til oldeforeldra mine og hestane til naboen.
Dei gamle bilane nede ved låven.
Dei drøymde me oss vekk i, systera mi og eg. Me kunne reisa kvar som helst. Køyra til Amerika, kunne me, i den mosegrodde, lyseblå traktoren ved solbærbuskane.
Eg fekk styra den vesle båten når me for utpå for å køyra til Fjøra og kjøpa lørdagssnop.
Det var berre oss, fjorden og Loftesnesbrui, som oldebesten var med og bygde ein gong. Brua var svær. Eg kunne ikkje fatta at besten min hadde bygd ho.
I dag har eg gått to år på tømrarlinja. Eg kan byggje skikkelege ting no. Slik som besten kunne. Han viste meg korleis ein spikkar, nede i vedaskjulet. Der sat me, med kvar vår kaps og spikkekniv og skulle laga smørknivar og pølsespyd. Seljefløyter laga me òg. Fantasien fekk blomstra medan flisene flaug.
Fantasien fekk blomstra medan flisene flaug
Mamma og pappa var tolmodige med meg. Eg var ein «krabat». Eg klatra før eg kunne gå, seier mamma.
Me hadde eit klatretre i hagen. Ein dag klatra eg heilt opp i trekruna, så smågreinene bøygde seg. Mamma stod nede og heia på meg. Smilte. Ho ville vel strengt tatt ha meg ned att rimeleg kjapt, har eg forstått i etterkant, men der og då heia ho berre. Akkurat slik mødrer skal gjere. Dei skal ville at du skal lukkast i alt du gjer, men dei skal halde føtene dine på jorda også. Etter kvart gav ho meg hammar og spikrar og sa at klatretreet hadde blitt spikretre i staden for.
Dialekta blir litt breiare kvar gong ein utaføring stiller meg det spørsmålet
Sogningar har ei litt distinkt dialekt. Og når nokon spør kvar eg er frå, svarer eg «Sogn», med stoltheit i stemma. Dialekta blir litt breiare kvar gong ein utaføring stiller meg det spørsmålet.
Bilete frå barndomen ute på neset i Barsnesfjorden ligg lagra bak i hjernen, og då hentar eg dei fram att.
Då kjenner eg den friske dufta av gravenstein. Eg høyrer bølgjene frå jolla og hyla frå systera mi då måsane kom nærare.
Eg kjenner nebba til Knut sine høner på den vesle handbaken min, og eg ser den lyseblå traktoren med systera mi hoppande på panseret.
Det er heime for meg. Barndomen. Det eg kjem frå.
- Les intervju med vinnaren her: Norsk-tsjekkiske Aleš (19) er «usynleg utlending» – vann Framtidas skrivekonkurranse
- Les også: «Eg lærte meg sjølv å kjenna på psykiatrisk sjukehus»
Maria Josephine Bjørkli (18) er elev ved Frederik II vidaregåande skule. Foto: Privat
«Gratisprinsippet var ein berebjelke i norsk høgare utdanning»
