«Det er berre ein fase. Det går over.»
Dette er eit meiningsinnlegg og gjev uttrykk for skribenten sine eigne meiningar.
Dette var eit av bidraga som kom inn til Framtida.no og Magasinett sin skrivekonkurranse om identitet.
Alle desse spørsmåla. Heile tida. Eg orkar ikkje meir.
Eg veit dei meiner det godt, men for meg har det alltid vore slik. Den einaste skilnaden er at eg ikkje held det for meg sjølv lengre.
Ingen var så interessert i å stille meg spørsmål før eg fortalte det. Ingen kom bort til meg med det ansiktsuttrykket. Det fake ansiktsuttrykket alle får når dei prøver å virke støttande.
Før var det heller ingen som så rart på meg, eller kviskra til kvarandre når eg gjekk forbi. Det begynte når eg sa det. Det begynte då eg for første gong i livet mitt torde å vise det fram.
Heilt sidan eg var lita har eg visst det. Eg har ikkje lagt skjul på det for meg sjølv, men eg sa det ikkje før i fjor sommar. Mamma og pappa tok det ålreit. Dei har nok alltid visst det. Dei trong ikkje at eg sette ord på det, men då eg først gjorde det blei dei stolte av meg.
Men neste dag hadde eg bestemt meg for å seie det til venninnene mine. Eg var ikkje flau over det. Det var ikkje det som var problemet. Eg grua meg meir til reaksjonane, men eg manna meg opp, og gjekk på skulen med stor sjølvtillit.
Eg hadde bestemt meg. I lunsjen skulle eg seie det. Det var planen.
Eg hadde bestemt meg. I lunsjen skulle eg seie det. Det var planen.
Pulsen min steig
Det ringte ut og eg gjekk saman med venninnene mine. Dei begynte å snakke om det vanlege. Mopedlappen, ballkjolar og lekser. Me satt på same benk som alltid, og me prata om det same som alltid. Men likevel var alt heilt annleis.
Ikkje for dei andre, i alle fall ikkje enda. Etter som me prata oss gjennom dei forskjellige temaa blei eg meir og meir nervøs.
Pulsen min steig litt for kvar gong samtalen stoppa litt opp.
Skulle eg bryte inn no?
Det blei stille og eg visste at det var min tur til å snakke. Hjartet mitt dunka fortare og høgare enn nokon gang. Det høyrtest ut som bassanlegget i ein russebil. Eg vart sveitt i handflatene. Halsen var tørr og det kjentest ut som eg skulle kaste opp kvar gong eg begynte å opne munnen. Eg måtte berre seie det. Det var no eg hadde sjansen.
Dei såg sjokka på meg. Som om dei aldri hadde høyrt meg prate før. Det var heilt stille, heilt til Marita spurte: «Veit foreldra dine det?».
Sjølvsagt gjer dei det tenkte eg, men eg rakk ikkje seie det før Nora skreik ut:
«Åh, eg hadde også ein sånn fase i fjor. Det går over».
Det er berre ein fase?
Dei to setningane hang igjen i hjernen min som eit ekko.
Det er berre ein fase? Det går over? Eg prøvde å virke som det ikkje plaga meg så mykje når ho sa det. For ringeklokka ringte inn og eg rakk ikkje seie noko meir. Den timen klarte eg ikkje å følgje med.
Orda hennar spelte på repeat i hjernen. Kva var det ho meinte? Tykte ho det burde gå over? Men det ville jo ikkje det.
Eg var så borte at eg ikkje fekk med meg at skoledagen var over før læraren sa eg måtte komme meg ut, fordi han måtte låse døra. Eg gjekk heimover med eit tungt hovud. Ikkje med same sjølvtillit som tidlegare på dagen. Resten av dagen forsvann i ei tåke.
Dagen etter visste heile skulen det.
Dagen etter visste heile skulen det. Spørsmåla kom flygande inn. Om eg satt ute i friminuttet, i klasserommet eller på do kom dei. Eg svara gjerne på spørsmåla deira. Det var ikkje problemet. Problemet var dei fake «eg støttar deg og er så stolt av deg»-blikka deira. Eg blir sliten av det.
Men det mest slitsame er den nye CD-en som er brent fast i hjernen. Den som vert spelt av for kvart ledige sekund. Den nye CD-en med to setningar. To setningar som går på repeat, og passar på at eg ikkje gløymer det.
«Det er berre ein fase. Det går over.»
Har du noko på hjartet? Send eit tips eller eit innlegg til tips(a)framtida.no!
- Les også tre «kome ut»-historier: Lukas vart kasta ut heimanfrå, Kristine trudde ho kunne velje legninga si bort og Tuulia skifta status på Facebook og reiste frå landet
F.v. Tuulia Keränen (27), Lukas Steidl (21) og Kristine Medhaug Grönn (20). Foto: Privat/Maja Korbøl.
