Klagebrevet
Dette er eit meiningsinnlegg og gjev uttrykk for skribenten sine eigne meiningar.
Eg avskyr å flytte. No bur vi i ei leilegheit i gettoen, heilt grei.
Sambuaren min, Dordi, har insinuert at vi må oppgradere etter kvart. Men sjølv om eg skulle vinne ein milliard i lotto – noko som er lite sannsynleg, sidan eg ikkje spelar – er det fullstendig uaktuelt å flytte.
Det er for mykje styr.
Gratis gotisk, barokt, jonisk bord
Då vi dreiv og flytte frå den førre bustaden vår, sette vi att eit bord vi ville kvitte oss med. Vi la det ut på Finn: «Gratis gotisk, barokt, jonisk bord, berre kom og hent!»
Ein eller annan noksagt byrja gnåle, ville vita alt om dette bordet, lengd, høgd, breidd og djupn, farge, kulør og konsistens, you name it.
Eg svara pliktoppfyllande, og vi avtalte eit tidspunkt då vi skulle møtast i den no nesten tomme leilegheita.
Eg drog dit etter ein lang arbeidsdag på fabrikken. Ryggen heldt på å drepe meg, og blodsukkeret var ikkje-eksisterande etter timar utan varm mat, for ikkje å nemne veker med flytting.
Så stod eg der då, hadde ikkje eingong ein stol å sitja på, venta og venta og venta. Men han som skulle hente bordet, kom ikkje! Eg hadde ikkje noko telefonnummer til fyren, og han svara ikkje i chatten på Finn.
Eg vonar du blir grundig attpåkrafsa nedi eit hol i bakken, og at straffa for synda di kjem over borna dine i ti tusen ledd!
Eg har leita opp att det siste eg skreiv i den chatten:
«Kva ved tysdag 16.13 var det du ikkje forstod, din forstokka kloakkskunk? Ti andre personar har spurt om å få kjøpe det fordømde bordet, men eg sa nei til dei alle fordi eg hadde ei avtale med deg, din lågpanna seminarist, din innavla skvadronør, din kunstintendant! Trur du ikkje eg har betre ting å gjera enn å fly byen rundt berre for å bli ståande og vente forgjevast på deg, ditt nedsnødde krapyl, din avstumpa dilettant, din valnøtthjerne? Eg forstår ikkje at det er mogleg for eit vakse menneske å oppføre seg så fullstendig patetisk, primitivt, perfid og perverst! Eg vonar du blir grundig attpåkrafsa nedi eit hol i bakken, og at straffa for synda di kjem over borna dine i ti tusen ledd! Takk!»
Angrande syndar
Synst du dette var å gå over streken?
Det synst iallfall Dordi, som vart ståande som avsendar av meldinga, fordi Finn-kontoen tilhøyrde ho. I etterpåklokskapens grelle lys må eg faktisk seia meg samd: Eg angra. Ikkje nok til å be fyren om orsaking, men likevel: Eg har aldri sendt ei så lynsk melding igjen.
Hender det at dei angrar litt, eller synst dei at det er uproblematisk å skjelle ut folk i hytt og gevær?
På Facebook, derimot, og sikkert på Twitter og TikTok og Nettby og i hundre andre moderne kanalar, slengjer folk slike fråsegner ikring seg dagen lang.
Har dei aldri blodsukker, eller sit dei faktisk i ro og mak og hamrar i veg slike skrekkelege meldingar til medmenneska sine?
Hender det at dei angrar litt, eller synst dei at det er uproblematisk å skjelle ut folk i hytt og gevær?
- Les også koronainnlegget: Ta imot ein utstrekt fot
Erlend Skjetne meiner det kan vere lurt å ta tida til å sparke frå seg i brevform, framfor på Facebook. Illustrasjon: Colourbox
«Oppblomstringen af stusselige varehus»
Personleg har eg vore ein kverulant heilt frå fødselen av, og hadde eg som infantil fått tilgang til kommentarfelta på Facebook, ville eg sikkert ha skrive meg beint inn i barnepsykiatrien.
Herregud, kor eg hygga meg med desse grasiøse formuleringane!
Men den gongen hadde vi ikkje EDB-teknologi, det gjekk i fyllepenn og pergament. Etter at mor mi drog meg med til det då nyopna kjøpesenteret Byhaven i Trondheim for å handle nokre rabatterte ullklede til meg – sidan har eg hata ull – måtte eg altså setja meg framfor eit bord, manuelt kvesse blyanten, og sleikje i ei æve på både konvolutt og frimerke, som eg adresserte direkte til senterleiinga:
«Undertegnede har sett sig noget trett på oppblomstringen af stusselige varehus, såkallede kjøpesentra, her i vår ellers smukke og historiske stad. Jig ber herved høyvelærverdigst om at denne utvikling opphører umiddelbart, og at Byhaven boutiquesenter stenges.»
Riksmålet for å understreke sakas presserande alvor.
Herregud, kor eg hygga meg med desse grasiøse formuleringane!
Inspirert av min eigen genialitet, skreiv eg mange slike klagebrev – til meteorologisk institutt om det dårlege vêret, til bondelaget om den overflødige produksjonen deira av gyseleg brokkoli, til utdanningsministeren om det meiningslause gymfaget i skulen. Veldig positivt for den psykiske helsa, og supernyttig som øvingar i retorikk!
- Les også innlegget: Alt eg gjer for miljøet, blir eg sjikanert for
Vekta av eit brev
Folk har ikkje færre meiningar i dag, for å seia det pent. Men vi har fått nye forum å ytre oss i, og der kan ein ytre seg med ein einaste gong. Det er likevel éin ting som er viktig å vita når det gjeld hastverk: Det er faktisk lastverk.
Norsken på nettet er til regel elendig, og det kaotiske formatet gjev ikkje rom for den verkeleg seige og enerverande kveruleringa, det liflege hårkløyveriet som i sanning er sjelepirrande.
Ein skjemmer seg ut, og alle kan sjå det.
Argumentasjonen sprikar i alle retningar, resonnementa manglar all stringens. Ein skjemmer seg ut, og alle kan sjå det.
Nei, neste gongen du er misnøgd med noko, set deg heller ned med ein penn, og skriv eit gamaldags klagebrev til øvste ansvarlege mynde. Innan du rekk å få sendt det, innser du kanskje at du eigentleg ikkje hadde noko å klage på.
Alternativt vil ein stakkars framandgjort arbeidsmaur, fanga i ein eller annan kafkask etat, få kjenne i hendene den heilt spesielle vekta av eit handskrive brev. Kanskje vedkomande jamvel, om han eller ho er ekstra heldig, får gleda av å forfatte eit svar.
LES OGSÅ: Sigrid Sollund: Difor møtest ungdommar av hersketeknikkar
Sigrid Sollund, forfattar og programleiar i NRK. Foto: Sturlason
