«Eg følte eg var fanga i ein sjø av eigne tankar. Mine eigne negative og jævlege tankar»

Teksten er eitt av bidraga som får heiderleg omtale i skrivekonkurransen til Framtida.no og Magasinett om temaet «Gi tid».

All den tida.

Det går dagar, veker, månadar. Slik byrjar det, men det er òg slik det tek slutt. I 2016 gjekk eg i niande klasse. Kvardagen min, nettene mine, ja, generelt livet var eit levande mareritt. Eit helvete. Kvifor? Det veit eg ikkje. Misforstå meg rett, eg visste kva, men aldri kvifor.

På denne tida for omlag tre år sidan låg eg i senga mi. Pakka inn i ei dyne, med lyden av klokka over senga, og sekundvisaren bora inn i hovudet. Han gjekk og gjekk, utan mål og meining, dag etter dag. Ordtaket «Livet er kva dine tankar gjer det til» (Marcus Aurelius) hadde aldri passa så bra som det gjorde no. Eg følte eg var fanga i ein sjø av eigne tankar. Mine eigne negative og jævlege tankar.

Det var ikkje ei sjel som kunne forstå kva eg tenkte og korleis eg hadde det. Det verste var når dei prøvde å forstå.

«Eg skjønar».

Dei verste orda du kan få servert. Ingen skjønar, ingen skjønar noko som helst. Kvar dag måtte eg seie det, eg måtte nærmast skrike det: «Nei! Du skjønar ikkje!».

Korleis kan ein slange forstå kva ei høne seier. Det går ikkje det. Akkurat slik var det. Korleis i all verda kunne du forstå?

Dag inn og dag ut låg eg i den ekle senga, heilt åleine. Som sagt så var det ein forferdeleg periode. Alle hadde på dette tidspunktet skjønt at situasjonen hadde eskalert. Men kva gjer ein? Det var jo ingenting nokon kunne gjere for meg, men vi prøvde. Eg prøvde først sjølv, men eg klarte det ikkje. Familien prøvde, men eg klarte det ikkje no heller. Du kjem til eit tidspunkt der du føler du har prøvd alt, gitt alt du har. Du er tappa, har ingen krefter igjen.

Etter kvart gjekk dei på eggeskal rundt meg, dei venta vel bare på at eg skulle sprekke. Og det gjorde eg, fleire gongar.

Det var som om at eg hadde to personlegdomar og du visste aldri kven av dei som kom til frukost.

Dagar, veker, månadar. Eg var ikkje lenger å sjå på skulen. Hadde sikkert ikkje sett vennene mine på nokre veker. Sosiale medium; ein grufull stad. Å ligge i senga, bla på mobilen, sjå på at tida flyg forbi. Alle er ute og utforskar verda, men utan meg. For hos meg stod tida stille, til og med klokka over senga hadde stoppa no.

14.09.2017 sit eg og Pappa og snakkar med ein tredje person. I mitt hovud høyrde eg berre pappa si stemme. Ein skulle trudd det berre var dei to der. Å høyre min eigen pappa snakke om meg på denne måtten var hjarteskjerande. Det var som om at eg ikkje var der. Tårene trilla nedover kjaken min. Tunge dropar, tomt ansikt. Eg sa ingenting.

Det er her eg innser det. Det er her eg forstår kva som skjer, kor ille det var og har vore. Ikkje berre for meg, men for familien min òg. Å sjå tilbake til denne tida er tungt og vanskeleg, men og hjelpsamt. Du tek på på deg eit par med briller, du ser det du ikkje såg. Mamma, Pappa og resten av familien. Kjærleik, omsorg og tid. Dei har ikkje berre brukt dagar, veker og månadar? All den tida, alle dei åra har dei brukt på meg.

Framtida.no kjenner til identiteten til den som skriv, men etter ønske frå forfattaren så er innlegget anonymisert.

• Les også meiningsinnlegget som stiller spørsmålet til statsminister Erna Solberg: Skal den psykisk sjuke vera ansvarleg for eige helsetilbod?

Statsminister Erna Solberg Foto: Statsministerens kontor/Flickr/CC BY-NC 2.0