Skrivekonkurransevinnar: Sherlock Holmes og saka om lettpåverkelege jenter

Det er ei godt kjend, universell oppfatning at ei av verdas mest lettpåverkelege grupper er jenter på rundt 11 år. Den såkalla «tween»-generasjonen blei skapt av marknadsføringsfolk verda rundt som ei ny, lukrativ målgruppe å selje til. Dei blir skildra som naive, godtruande og raske til å bruke pengane sine. Eg skulle gjerne ha sagt at denne nye mottakarkategorien er nok ein sexistisk, urettferdig fordom mot unge jenter, som allereie ikkje kan gjere noko som helst utan å bli brutalt kritiserte og ofte mobba for det. Men akkurat her må eg innrømme at eg sjølv har passa denne definisjonen nokså presist.

Som ei jente på 11 år som hadde budd på Grünerløkka heile livet, passa eg stereotypien flautt godt. Eg hadde ein djup kjærleik for kaffi med mjølk og sukker frå Kaffebrenneriet, gjekk i lange frakkar, og høyrde på klassisk musikk (berre for å vere pretensiøs). Denne jenta trur eg kven som helst kan førestille seg. Ein blir kanskje ikkje veldig sjokka om eg då seier at favorittserien hennar var BBC sin versjon av Sherlock.

Det var noko med serien som var uimotståeleg for meg. Eg falt for han sekundet eg såg han på Netflix. Serien oppfylte alle krava: lange frakkar, mysterium, mørk stemning, Benedict Cumberbatch – han hadde alt. Eg tvang alle venene mine til å sjå han, og ikkje lenge etter hadde me ein ihuga fanklubb, til stor irritasjon for andre vener (unnskyld, Torgeir). Serien gjorde slik seriar ofte gjer for unge jenter – han tok over alt. Me tenkte på han og diskuterte teoriar konstant. Me gråt då Sherlock døydde, og jubla då han kom tilbake. Då sesong 4 kom ut og blei slakta av kritikarane, sto me fast i vår dedikasjon og forsvarte han med alt me hadde. Me kledde oss som karakterane og brukte talemåtane deira i våre eigne samtalar. Det var seriøse saker.

Så kom ein dag tidleg i 2020, pre-covid, då eg endeleg såg opp frå TV-en og innsåg at eg ikkje hadde ein hobby. Mens eg sat inne og såg på Sherlock, hadde alle andre på ungdomsskulen noko dei heldt på med, noko dei var gode på – men ikkje eg. Eg trong noko å gjere i fritida mi, og svaret var tydeleg: Eg skulle bli endå meir som Mr. Holmes. Eg skulle spele fiolin.

Eg og foreldra mine brukte timevis på å finne ein lærar, eit orkester og ein fiolin. Me fann alt saman: Eg begynte å spele med Nordberg strykeorkester. Eg var den høgaste, eldste og utan tvil den verste der. Likevel var det noko ved det som trefte meg. Etter ei stund var kvardagen min oppteken av øving, og Sherlock forsvann sakte. Eg brukte mindre tid på skjermen og meir tid i konsertsalen. Lærte å spele Tsjajkovskij i staden for «The Game is On». Eg gjorde meg klar til opptaksprøvar og konsertar, og fanklubben braut opp og la fokuset andre stader.

Etter eit par år som den verste fiolinisten i kvart rom eg var i, har eg fått gjere mykje eg er stolt over. Eg har spelt både i Bulgaria og i Konserthuset i Oslo, og har fått vener eg vil ha med meg for alltid. Skjermtida mi har falle, frakken samlar støv, og Tumblr-brukaren min har ingen logga inn på på lenge. Eg vil til og med kalle meg sjølv ganske god. Denne sommaren drog eg og familien til England. Pappa sette iPaden sin framfor meg på flyet, så me kunne sjå på noko saman. Han trykte play på Sherlock og sa: «Tenk at det heile starta her.» Fire år etter sist gong eg såg det, må eg innrømme at sesong 4 ikkje var noko bra.