Segregering i skulen: «Uretten eg vart utsett for, fryktar eg at eg vil merke resten av livet»
Dette er eit meiningsinnlegg og gjev uttrykk for skribenten sine eigne meiningar.
Dette er eit meiningsinnlegg og gjev uttrykk for skribenten sine eigne meiningar. Innlegget stod først på trykk hjå Handikapnytt, og er omsett og gjengjeve med løyve.
Eg fekk ein dramatisk start på livet. På veg ut av mamma sin mage, surra navlestrengen seg tre gongar rundt halsen min. Dette førte til at eg var klinisk død i fleire minutt. Heldigvis vart eg vekka til live.
Min pangstart på livet medførte ein diagnose: cerebral parese (CP). Han gjer at eg mellom anna har ukontrollerte bevegelsar og taleutfordringar. Men han tok ikkje frå meg intelligensen, evna til å forstå og analysere.
Frå eg var eit lite barn og ut ungdomsskulen, fekk eg for det meste relevant undervisning og sosial stimuli. Men på vidaregåande skjedde det noko. Eg vart plassert på ei særskild avdeling på skulen og fekk ikkje delta i klasserommet saman med vennane mine.
Mykje av det vi gjorde på avdelinga var å øve oss på dagleglivet. Vi fekk dessutan mykje kviletid. Og kvar gong det var kvile fekk eg plassert iPaden mellom hendene mine og beskjed om at eg kunne spele spel. På skulen ville eg heller lære fransk og utfordre intellektet mitt. Spele spel var noko eg mykje heller ville gjere på fritida.
Topploket mitt fungerer heilt supert, og skulen er vel ein stad for læring? Det einaste eg lærte på avdelinga var repetisjon av det eg allereie kunne frå barneskulen. Eg sa sjølvsagt frå om uretten eg vart utsett for. Men det einaste skulen gjorde for å rette opp i segregeringa, var å gje meg nokre få timar saman med ordinær klasse.
Dei resterande timane brukte eg åleine saman med ein lærar og nokre gongar åleine saman med ein assistent. Eg fekk ikkje delta i det sosiale fellesskapet saman med mine jamaldra klassekameratar. Fordi eg var eg var annleis, vart eg ikkje trudd på at eg kunne klare faglege utfordringar, på lik linje med vennane mine.
Når eg no ynskjer å søkje høgare utdanning, og søkje jobbar, har eg ikkje noko grunnlag å gjere dette på. Som eit resultat av forskjellsbehandlinga har eg aldri fått karakterar. Det synest eg er kjempesynd. For eg ynskjer å vere ein ressurs for samfunnet, og eg ynskjer å gjere meir enn å steike vaflar.
Eg har draumar, ambisjonar og mål. Men dei er vanskelege å realisere fordi eg har vorte diskriminert gjennom heile skuleløpet på vidaregåande.
Det er viktig for meg å understreke at mi oppleving ikkje er eit enkelttilfelle. Skjult segregering er eit fenomen. Ifølgje forskarane Jan Tøssebro og Christian Wendelborg har det skjedd lite utvikling når det gjeld funksjonshemming, inkludering og faglege forventningar på skulearenaane.
Eksempelvis går dei færraste funksjonshemma i ordinær skuleklasse på vidaregåande. Berre tre av ti funksjonshemma er saman med sine jamaldra vennar eller klassekameratar mot slutten av skuleåret. I tillegg vert det forventa lite av oss fagleg. Dette får konsekvensar for livet etter skulen.
Den uretten eg vart utsett for, fryktar eg at eg vil merke resten av livet. For danning og utdanning på skulen er grunnleggjande. Om ikkje folk og politikarar snart skjønar kva dei gjer mot oss som er litt annleis, vil samfunnet gå glipp av viktige ressursar.
Og fleire enkeltmenneske vil risikere å få sine draumar og ambisjonar knuste.
Har du noko på hjartet?
Send eit tips eller eit innlegg til tips(a)framtida.no!
- Les også: Supernytt vann mangfaldspris – programleiar og rullestolbrukar Sally kom seg ikkje opp på scenen
Les også: Då dei andre elevane lærte om sex, måtte Amir Hashani gå rundt skulen fem gongar
Amir Hashani synest det er skummelt at personar med funksjonsnedsetjing møter så mykje diskriminering og hat i 2021. Foto: Bente Kjøllesdal
