«Eg strauk som eit strykejern, fekk ikkje til noko som helst»

Då eg gjekk på vidaregåande, hadde eg eit personleg helvete kvar onsdags morgon. Dagen begynte nemleg med to timar matte.

Sjølv den dag i dag vaknar eg av og til kaldsveitt på natta, etter mareritt kor eg får beskjed om at eg har ein matteprøve om ein time – oftast i eit kapittel eg aldri har høyrd om. Hjernen min skapar eit slags ark, med masse symbol og gjerne eit par heilt jalla uttrykk som ikkje finnast i verkelegheita.

Illustrasjon: Linn Isabel Eielsen

Matte er kanskje faget eg brukte mest tid på, og også faget kor innsatsen sjeldan stod i stil med resultatet.

For å forstå kor djupt og langt tilbake denne forakta sit i meg, skal vi ta ein liten tur ned memory lane og sjå på gamle teikneseriestriper eg lagde i 2016, då eg gjekk i 10. klasse.

(Trykk på bileta!)

Så ja. Mitt hat for matte er eit djupt kutt.

Og som om livet ikkje var vanskeleg nok frå før, som ein livredd 16-åring utan ein fungerande logisk hjernehalvdel, var matte eit avgangsfag i båe VG1 og VG2. Eg hugsar spesielt godt ein haustmorgon, kor vi skulle ha ein prøve.

Eg fekk arket, og heile verda svartna for meg.

Eg skjønte ikkje ein drit, og eg hadde verkeleg trudd at eg hadde øvd nok. Tårene pressa på, før dei begynte å renne. (Og kan nokon vere så snill å forklare meg kvifor dei framleis lagar rutebøker av papir som ikkje toler vatn? Det gir ikkje meining! Med tanke på kor mykje eg grein medan eg heldt på med matte, burde dei vore laga av 200g akvarellpapir. Minst.)

Alle tala og orda på arket berre vart om til eit anna språk, sjølv om eg visste at eg eigentleg forstod kva som stod der.

Så hugsar eg at eg kjende ei hand på skuldra (ja, dette var i ei tid kor det var lov til å ta kvarandre på skuldra), og læraren min la ein gul post it-lapp framfor meg.

Illustrasjon: Linn Isabel Eielsen

Dersom dette hadde vore ein film, så hadde eg nok fått ein heureka-augeblink, fylt ut arket og fått ein 6-er. Gått ut i sola og jubla, medan vennane mine klemte meg og sa at eg var eit verdig menneske. Det skjedde ikkje.

Eg strauk som eit strykejern, fekk ikkje til noko som helst – og det regna ute.

Men den post it-lappen heng i dag på veggen min i Oslo, fem år seinare og 450 kilometer unna skulen kor han vart skriven.

Han er ganske falma av sollys no, og det er så vidt det går an å lese kva som står, men eg har hengt han i augehøgde. Eg ser han kvar dag, og kvar gong ting er vanskeleg så minnar eg meg på akkurat det læraren min skreiv den haustdagen.

Pust djupt, Linn. Dette klarar du heilt fint.

Illustrasjon: Linn Isabel Eielsen

Eg overlevde nemleg matematikken, og dersom eg kan overleve den – så overlever eg kva som helst.

• Her kan du lese fleire av kåseria til Linn Isabel Eielsen! 

Kvar veke får Linn Isabel Eielsen eit nytt problem, som ho ikkje visste kunne vere eit problem. Sist i rekkja: Når frukosten kravlar

Alle illustrasjonar og gif: Linn Isabel Eielsen