Problemet eg ikkje visste kunne vere eit problem: Når frukosten kravlar
Dette er eit meiningsinnlegg og gjev uttrykk for skribenten sine eigne meiningar.
Kvar einaste veke får eg eit nytt problem som eg ikkje ein gong visste at kunne vere eit problem. Dette ser ut til å vere det sikraste teiknet på at eg begynner å verte vaksen.
Det heile starta for ei veke sidan. Eg hadde ein perfekt plan for dagen. Skrive ein tekst, lese til studiet, og grine ein halvtime før middag. For å rekke alt stod eg opp tidleg, og bestemde meg for å lage ein sunn og næringsrik frukost. Kva kunne vel då vere betre enn havregraut?
Eg tek dei lettkokte havregryna ut av skapet, funderte over kvifor i alle dagar det finst så mange forskjellige typar havregryn, og helte ein porsjon i ein kasserolle.
Plutseleg ser eg eit lite insekt.
Raskt spring eg og hentar ei skei for å få det ut, men etter å ha lagt merke til det eine, blir heile det vesle havrefjellet mitt om til ei einaste stor maurtue.
Dei kravlar.
Dei et.
Dei har alt for mange bein.
Havregrynet rører seg som ein grasplen på ein sommardag.
Kva. Faktisk. Faen.
Eg smeller eit lokk over kasserollen og begynner å tenkje. Naturlegvis er den første tanken min at eg berre må brenne ned heile bustad-komplekset – men dersom eg hadde gjort det, hadde det oppstådd ein del problem. Folk i denne studiebustaden er så vande til at brannalarmen går, at dei ikkje lenger går ut når den ringer. Eg hadde derfor ikkje berre brent insekta i havregrynet mitt, men også ein god prosentdel av studentane i Oslo sentrum.
Den andre tanken min er at eg er nøydd til å ringe mamma.
Det viser seg raskt at det er noko som heiter «mjølbiller» og at mamma sitt val om å ha alle tørrvarer i lufttette plastikkbehaldarar ikkje berre er eit kosmetisk tiltak, men faktisk førebyggjande arbeid.
Eg begynner å Google billene, og finn ut at dei ikkje er farlege. Dei er likevel ekle som fy, og et absolutt alt i kjøkenskapa, frå tørka frukt til pasta. Eg innser også at eg mest sannsynleg har ete fleire av dei utan å vite det, og fortel meg sjølv ein sjølvtryggande løgn om at det går greitt. Det er jo berre litt ekstra protein.
Men inni meg held eg på å krepere.
Ei vaksen mjølbille kan dessutan leve i 3-4 år. Det er dobbelt så lenge som hamsteren min levde. Dersom ein får mjølbiller i hus har ein to val. Eit av dei er å fryse ned alle dei infiserte matvarene i eit døgn, noko som ikkje er eit alternativ for meg. Frysaren min ser nemleg omtrent slik ut:
Og då er det berre ei moglegheit igjen.
Destruere alle matvarene.
Det var altså ikkje nok å berre kaste maten. Den skal i følgje artikkelen DESTRUERAST. Eg kan ikkje hugse sist gong nokon bad meg om å destruere noko, så mjølbillene si alvorsgrad begynte endeleg å gå opp for meg. Eg kom til å verte nøydd til å reingjere kvar minste litle krinkelkrok i hybelen.
Eg fann mjølbillene over alt. Små, ekle lik inni knekkebrødboksen, larvar i semulegrynet, og kravlande eklingar i støvete krokar.
To fulle bereposar med mat går i søpla, og lommeboka vrir seg saman med larvene på veg ned til containeren.
Til den dag i dag, ei heil veke seinare, lurar eg på om eg nokon gong kjem til å kjøpe meg havregryn igjen.
Trøsta er at eg i det minste fekk ei storreingjering, noko som berre skjer når eg får auge på eit insekt og forstår at eg må gjere noko. Etterpå gløymer eg det fram til neste gong noko utenomjordisk dukkar opp i ei av skuffene mine.
Eg skulle ynskje eg kunne seie at eg har lært noko etter mjølbille invasjonen, men eg har allereie gått ei veke utan å tørke støv, og eg har endå ikkje somla meg til å kjøpe plastikkbehaldarar.
Sorry, mamma.
Les også om korleis det gjekk då Framtida.no utfordra 9. klassingane på Vollebekk skole til å ete larvar:– Eg trudde at vi skulle bruke hanskar for å plukke larvar opp frå bakken, og så drepe dei, steike og ete dei, fortel Josefine
Det såg ikkje særleg velsmakande ut då larvane vart knadd inn i deigen, men då polarbrøda var ferdige var det ikkje verst.
