Den erkenorske kvardagsrasisten og klimafornektaren

New York. Det store eplet. Smeltedigelen. Eit ord ingen forstår, med mindre ein driv med støyping, eller nynorsk teater. Eller begge deler, det infamøse støypeteateret. Eg minnast dette ordet, frå då eg hadde engelsk på vidaregåande. Det gjer kanskje du også.

Lærarinna vår fortalde oss at New York var kalla ein smeltedigel, for engelskundervisninga gjekk nemleg føre seg på nynorsk den gongen. Mange kulturar, folkeslag, og etnisitetar, smelta saman i ein ukjevla kulturdeig, for å leve saman i ein travel, verdskjent by.

Les også: For unge norske muslimar er trua privat

Uglesett å vera muslim i jante-Noreg

Eg undrast: om New York er ein smeltedigel, kva er då Noreg, anno 2018?

I eit land der det er uglesett å vere muslim, men heilt normalt å gjeve julepresang til katten, har det, trass alle odds og dommedagsprofetar, gått heilt fint, sidan vi i 2016 tok til oss om lag 18 500 flyktningar. Som om det skulle vere eit kjempeproblem.

New York, det store eplet, Noreg, den knusktørre rosina i botnen av rosinpakken du ikkje har sett sidan du var ti år.

Men det er jo ikkje så aller verst, er det vel? Det er slik vi seier at noko er bra, her i jante-Noreg. At det ikkje er aller verst. Det var det nemleg generasjonen før oss som var. Aller verst. Eg klandrar dei ikkje.

Les innlegget: Den sinte mannen er død

Generasjon vettskremt og svenske tilstandar

Dei vaks opp med Pompel og Pilt. Om det ikkje dannar eit solid fundament for ein generasjon vettskremte vaksne menn og kvinner, så veit ikkje eg.

Men kva frykta dei mest av alt? Forandring. Dei hadde ikkje preparert seg nok. Prepareeeereee.

Me hugsar vel alle flyktning-hysteriet i 2016. Svenske tilstandar, stappfulle asylmottak, millionar av menneske som vart tvinga på flukt for å behalde livet, og ikkje minst, fordomsfulle frisørar.

Svenske tilstandar, ja. Som om det er noko vi ikkje var kjende med frå før. Emil, Pippi og Ronja, ja her i sura-bror har det vore svenske tilstandar sidan Astrid Lindgren tok fatt skribent-buksene i 1930.

Nasjonalidentitet basert på brunost

I år skal ein ifølgje tal frå regjeringa huse 5 350 flyktningar. I 2016 var talet tre gongar så høgt. Vi prata mykje om dette. Korleis denne straumen av uvelkomne menneske i livsnaud kom til å øydelegge det vakre landet vårt.

Korleis desse stakkarane ville tukle med den ikkje-eksisterande nasjonalidentiteten vår, som vi framleis insisterer på at skal basere seg rundt brunost, ski, grøftefylla på nasjonaldagen, og store problem med å kommunisere med ukjente menneske utan å ha 1.5 i promille.

Den gong kom gode forslag til løysningar tikkande inn dagleg, i dei ulike kommentarfelta rundt om i landets nettaviser.

Den erkenorske kvardagsrasisten og klimafornektaren bidrog hjarteleg til seriøs og grandios debatt.

«Hiv dei på bålet», ropte ein. «La oss hjelpe dei der dei er», og «spander heller ein sydentur på meg der eg utelukkande skal livnære meg på norske raspeballar og uno cerveza», freste ein annan.

Les også: Odins nyttige idiotar

Sons of Odin

Ein av desse var barndomsvennen din. Han som aldri flytta heimanfrå og reiser til Bergen to gonger i året og tykkjer Egon er eksklusivt. Han andre er medlem av Sons of Odin, Norway. I 2018. And proud of it.

Vi må aldri gløyme Sons of Odin. Eller jo, kanskje vi må det. Facebook-gruppa for usikre menn med profilbilete av bilar, som skulle vare ved den norske kulturarven, med å oppføre seg som amerikanske bikerar.

Det var desse norrøne gudane blant menn som på eige initiativ tok på seg oppgåva med å halde gatene trygge frå våre nye livsfarlege landsmenn.

Med balltre, stygge blikk, og imponerande lite sjølvinnsikt, marsjerte dei rundt i gatene til stor jubel for absolutt ingen.

Situasjonen var absurd. Litt som å setje han eine med sviktande oppvekstvilkår og skjegg når han var 12 som drapstrua deg kvar fredag, til å sørge for at alt gjekk roleg for seg på heime-aleine festen din. Sjølv har eg alltid stussa ved konseptet. Å feste aleine i sin eigen heim. Det blir ikkje meir norsk enn det.

Les også: Oda kjempar mot Sons of Odin

Trygge, blonde budeier

Det var sjølvsagt ikkje berre idiotar i Sons of Odin. Ei av hjartesakene til idiotane var nemleg å få (etnisk norske vakre) kvinner til å føle seg trygge når dei skulle heim frå byen (med på nachspiel). Ein tanke som er fin i teorien, men som ilag med veldig mange andre tankar som er fine i teorien, i teorien, var ganske lite gjennomtenkt.

Våre vakre, blonde budeier følte seg nok tryggare enn nokon gong, då dei ufrivillig vart etterfylgt av illeluktande kvasi-nazistar med balltre og hettegenser på laurdagsnatta.

Ein kan eigentleg ikkje klandre stakkarane. Dei var berre livredde endringar. Det er vi no også. Med flaumar, rekordvarme vårar, og stormar i hytt og vest, kan det vel ikkje vere tvil om at jorda held på å forandre seg.

Forandring fryder, ikkje

Eg gjentek, det kan vel ikkje vere tvil, om at jorda held på forandre seg. Vi drusar på ein gong til, for ordens skyld, det kan vel ikkje vere tvil om at om vi ikkje skjerpar vanane våre, alle som ein, kjem vil å drepe planeten vi bur på.

Nei. Vi vil ikkje. Forandring fryder, ikkje. Med mindre du er ein av dei som nettopp er kome heim frå utveksling, og alltid pratar på fest om at du har «funne deg sjølv» og samstundes skiftar hårfarge og musikksmak kvar tysdag.

Vi hugsar desse hendingane. Kor ille vi trudde det kunne bli. Kor greitt det gjekk. Vi hugsar mykje rart. Teksten til Hjalmar. Korleis ein utfører ein god gamaldags floke. Rekdal som knuste inn ballen bak Taffarell på straffe i 1998. Hadde vi berre hugsa når det norske herrelandslaget scora sist.

Forandringar er som Per Sandberg

Eg har ein draum, sa Martin. Det er den draumen, sa Olav. Sjå for deg eit samfunn der ein toppkommentator på VG kan spele Mario Kart med Mohammed utan å krangle når han taper. Det er slikt som skjer når du alltid skal velge Wario, Kjell-Rune.

Det hadde gjort seg, eit slikt samfunn. Der ein kan slå av ein prat på kollektiv transport utan å bli møtt med usunn skepsis. Der vi utfordrar oss sjølv til å takle forandringar, sjølv om vi ikkje likar dei i starten. For vi gjer som regel ikkje det.

Forandringar, er som Per Sandberg. Ubehagelege, litt småtjukke med briller, og ikkje nødvendigvis farlege. Det spørs heilt på Iran.

Klimaflyktningar

Sjølv om debatten kring innvandring har roa seg noko ned, vil den alltid vere aktuell. Det uunngåelege über-paradokset ved at klimafornektarar sender menneske dei har ei irrasjonell frykt for på flukt til landet dei sjølv bur i, og ender opp med å klage på dette, blir snart ein realitet.

Dess meir vi neglisjerer desse endringane vi så tydeleg allereie kan merke, dess fleire menneske sender vi på flukt. Anten det er frå Voss, Luster, eller Sri Lanka.

For Noreg er, trass alle våre tilkortkommenheiter, ei svært fin rosin å bu i. Lat oss prøve å lage det fint å bu her for dei som i framtida flyktar hit, også.

Svenske Tommy Körberg song det best, på engelsk, då han representerte ein russisk sjakkspelar, i den nydelege musikalen Chess: «My land’s only borders lie around my heart.»