«Eg jobbar på sjukeheim fordi det er meir enn ein lønnsslipp – Og fordi eg klarer å handtere litt rumpe»
«Det eg drøymer om, er ei haldningsendring knytt til våre eldre, og til dei som jobbar med dei,» skriv Ane Eikemo Osen (18).
Dette er eit meiningsinnlegg og gjev uttrykk for skribenten sine eigne meiningar. Innlegget vart først publisert i Bergens Tidende, og er gjeve att med løyve.
Eg drøymer om den dagen eg kan dra på jobb utan å i etterkant bli møtt med spørsmålet: «Kor mange rumper tørka du i dag?»
Spørsmålet er så klisjé at du sikkert allereie har gjetta kvar eg jobbar. Og det stemmer! For eg jobbar nemleg på sjukeheim.
Då eg søkte stilling på sjukeheimen, visste eg ikkje om nokon andre i min situasjon som jobba der. For dei fleste ungdommar som går studiespesialiserande, vel ikkje sånne jobbar. Dei blir butikkmedarbeidarar og servitørar. Men pleiemedhjelparar? Kvifor i alle dagar skal dei gidde det?
Ver villig til å lytte
Eg har høyrt andre på min alder seie: «Det er berre gamle folk på sjukeheim, som eg ikkje har nokon ting til felles med».
Tja, dei har jo vore unge ein gong, dei også. Dei har også vore forelska og hatt sin første jobb. Og viss du er villig til å lytte, så har dei mange historier å fortelje. Nokon har reist jorda rundt, medan andre har levd i Bergen heile livet sitt. Fleire av dei voks opp under krigen og kan fortelje om bombinga av Laksevåg og eksplosjonen på Vågen.
«Eg klarer ikkje å snakke med gamle folk», seier andre. Men er det så vanskeleg å snakke med ei eldre dame om hennar fasjonable rosa bukser? Eller med ein eldre mann om hans tidlegare fotballkarriere? Dei er jo berre menneske, dei også. Menneske i ein annan fase av livet, men menneske vi kan lære mykje av.
Det bur ei eldre dame på sjukeheimen der eg jobbar. Ho har demens og høyrer dårleg. Ho har vanskar med å henge med i samtaler og hugsar ikkje kva for dag det er. Ofte sit ho berre smilande i stolen sin på kjøkkenet.
Ein dag sa ein kollega av meg: «Vi skal ikkje berre ta henne bort til pianoet, då?» «Kan vi det?» spurde eg. «Ja då, det kan vi».
Vi tok tak i kvart vårt armlene av stolen hennar og bar henne som på ei trone bort til pianoet. Før ho var komme heilt fram, strekte ho ut armane og byrja å spele.
Denne dama, som ikkje kunne hugse kva dag det var eller kvar ho var, hugsa eit dusin songar ho hadde lært som barn.
Blant dei ein song morfaren min pla synge for meg før eg skulle legge meg då eg var lita. Det tok ikkje lang tid før dei andre bebuarane braut ut i song.
Min arbeidsdag inneheld så utruleg mykje meir
Eg veit ikkje om andre har inntrykk av at eg tørkar rumpe sju timar i strekk fleire dagar i veka, men tru det eller ei, slik er det altså ikkje. For arbeidsdagen min inneheld så utruleg mykje meir. Når eg er på jobb, så hjelper eg dei som ikkje kan hjelpe seg sjølv.
Om det er hjelp med stell eller med å ete, så veit eg at det eg gjer, betyr noko. Når eg er på jobb, så er eg ein samtalepartnar. Det er fleire einsame eldre som av ulike grunnar ikkje får så mykje besøk. For dei kan ein som lyttar, gjere dagen betre.
Men det å jobbe på sjukeheim er heller ingen dans på roser. Det krev guts å jobbe med menneske. Menneske som kan vere sjuke, deprimerte og som ofte går hand i hand med døden.
Eg jobbar med pianistar, fotballspelarar, eventyrarar og krigsvitne
Eg forstår at dette ikkje er ein jobb som passar for alle, og mitt mål er heller ikkje at alle ungdommar skal jobbe i eldreomsorga. Det eg drøymer om, er ei haldningsendring knytt til våre eldre, og til dei som jobbar med dei.
