«Eg er så lei av «USA-argumentet»»
Vaksne menneske i internasjonale forhandlingar peiker finger i staden for å handle, skriv Anastasiia Myrvoll.
Dette er eit meiningsinnlegg og gjev uttrykk for skribenten sine eigne meiningar. Innlegget er omsett til nynorsk av redaksjonen.
Eg er så lei av «USA-argumentet» på COP30. Klimaminister Andreas Bjelland Eriksen nemnde på eit innspelsmøte med norske sivilsamfunnsorganisasjonar i forkant av klimatoppmøtet i Brasil at COP30 blir eit spesielt møte fordi USA ikkje er med, og at dette kan påverke forhandlingane og ambisjonsnivået.
Og det hadde han heilt rett i. Det kjenner vi på her på COP, når land etter land anerkjenner at vi står i eit enormt ambisjons- og finansieringsgap, men likevel trekker seg tilbake.
Vi står midt i ei klimakrise, og likevel sit vaksne menneske i internasjonale forhandlingar og peiker finger i staden for å handle. Det er ikkje tid for skyldfordeling – det er tid for resultat.
Ikkje ei unnskyldning
COP er eitt av få augeblikk der verda faktisk samlast for å finne løysingar. Viss vi verkeleg vil bevise at FN fungerer, må vi vise det i praksis med handling, ikkje berre i taler. Sjølv om leiarar frå scena hevdar at vi no lever i ei verd med svekt tillit til multilateralisme, er det ikkje god nok grunn til å bli passiv eller lene seg tilbake.
Ja, USA har gått ut av klimaforhandlingane. Det er fakta. Men sidan når blei det ei unnskyldning for at rike land med historisk ansvar skal sleppe billig unna?
Det brasilianske presidentskapet oppmoda alle land til å delta i ein klimadugnad. Og heilt ærleg: Viss naboen din ikkje møter opp på dugnad, betyr det då at du berre kan droppe å rydde du også? Sjølvsagt ikkje.
Sårbare grupper betalar prisen
Det er ikkje USA som betalar prisen viss rike land ikkje leverer – det er barn og unge, kvinner, urfolk og andre sårbare grupper som allereie merkar konsekvensane av klimaendringane mest.
Frå rundeborda til forhandlingsromma merkar eg her på COP30 at tap og skade, og klimatilpassing, framleis blir behandla som ei bisak – som om verdas mest sårbare toler å vente medan utsleppa aukar og konsekvensane rammar dei akkurat no.
Utviklingsland ropar gong på gong i salen om at dei ikkje kan overleve denne krisa utan ressursar og tilstrekkeleg finansiering.
Tenk på land som Bangladesh eller Pakistan – land som i mindre grad har bidratt til klimaendringane, men som blir ramma hardt. Dei må ta pengar frå utdanning, helse og heilt grunnleggjande velferdstenester for å handtere klimakatastrofar dei ikkje har skapt. Det er brutalt. Og det er urettferdig.
Dette handlar om solidaritet. Om rettferd. Og om å ta ansvar sjølv når andre ikkje gjer det. Så slutt å gøyme dykk bak «USA-argumentet». Viss vi vil ha truverd i klimakampen, må vi vise ambisjon, uansett kven som møter opp.
