«Det er ikkje til å kome unna at det allereie florerer oppmodingar til å drepe muslimar»
Dette er eit meiningsinnlegg og gjev uttrykk for skribenten sine eigne meiningar.
Natt til laurdag var eg på Justisen. Eg dansa og flørta og koste meg. Heilt fram til eg sjekka telefonen.
«To skotne og drepne utanfor nattklubben London».
London. Den nattklubben der eg så mange gongar tidlegare har dansa til sveitta rann, og ledd så mykje at eg har fått vondt i magen.
Tankane florerte i hovudet. Angsten spreidde seg i brystet. Er alle eg kjenner ok?
«Vi må gå,» seier eg til han eg er med.
Ved Haandslag møtte vi ein kompis som sa «Nastaran, kom deg heim. NO!». Ikkje fordi han var redd for at vi skulle møte på gjerningsmannen, men fordi det var ei mogelegheit for at gjerningsmannen var «ein av oss».
Litt mørkare i huda enn Ola Nordmann. Fødd av foreldre med ein annan bakgrunn. Utlending. Muslim.
Han bad meg om å kome meg heim, ikkje fordi han trudde det var fleire gjerningsmenn, men fordi han var redd for reaksjonane vi kunne møte på, på veg heim frå byen. Slik vi gjorde etter åtaka 22. juli 2011.
Natt til laurdag gret eg. Eg gret fordi eg ikkje klarar å forstå korleis nokon kan vere fylte med så mykje hat, at dei kan ta med seg eit våpen og målretta ta livet av nokon, midt i feiringa av kjærleiken. Dagen før verdas finaste dag.
«Nordmenn er jenter som er glad i jenter, gutter som er glad i gutter, og jenter og gutter som er glad i hverandre», står det skrive på ein plakat i blomehavet ved åstaden. Foto: Birgitte Vågnes Bakken
Eg gret fordi eg ikkje visste om alle mine vennar og kjenningar var trygge. Eg gret fordi eg veit så inderleg godt at dei ikkje er trygge, sjølv om dei kom seg trygt heim denne natta.
Resten av natta var eg hos ein god venn på Grünerløkka. Han er sjølv homofil og kjempar denne kampen kvar dag. Ein kamp ingen skal trenge å kjempe – for kvifor skal ein eigentleg kjempe for å få vere den ein er? For å elske den ein vil?
Kvifor er det ikkje ei sjølvfølgje at ein skal få halde hender, kysse og vise kjærleik for eit anna menneske, utan å vere redd for å verte utsett for hatefulle haldningar, kommentarar og vald?
Laurdag morgon vakna eg, og det første eg gjorde var å sjekke VG, NRK, TV 2 og Dagbladet. Korleis går det med dei skadde? Kva meir veit vi?
«Norsk statsborgar, frå Iran» stod det på VG.
Eg ringde mamma. Eg ringde mamma, og eg gret. Eg ringde mamma, for eg forstår ikkje korleis nokon kan hate så sterkt at dei vel å ta livet av nokon.
Eg ringde mamma og gret, fordi eg veit kva haldningar som florerer i samfunnet, uavhengig av folkegruppe. Eg gret fordi eg veit så inderleg godt kor utrygge mine vennar no kjenner seg – og fordi eg veit kor hemmande ei slik handling kan vere.
Eg gret også fordi gjerningsmannen er fødd i Iran. Han er frå same land som meg. Eg gret fordi eg veit kva det betyr – fordi eg veit at hat avlar meir hat.
Misforstå meg rett. Dette handlar ikkje om meg. Eg er ikkje eit offer. Eg forsøker heller ikkje å framstå som eit – men det er ikkje til å kome unna at det allereie florerer oppmodingar til å drepe muslimar og iranarar på sosiale medium.
Det som skjedde i helga er eit strukturelt samfunnsproblem. Ikkje berre her i Noreg, men over alt i verda.
Homofili er faktisk kriminalisert i heile 68 land i verda.
I åtte av desse landa kan du verte dømd til døden for homofili.
I tillegg er det i mange land ulovleg å snakke positivt om, eller vise støtte til, LHBTQIA+.
Blomar, Pride-flagg og ein bodskap om kjærleik. To personar blei drepne og fleire såra i ei masseskyting i Oslo. Åtaket blir etterforska som terror og hatkriminalitet mot skeive. Foto: Birgitte Vågnes Bakken
Det er 50 år sidan homofili vart avkriminalisert, men likevel har det i fleire år vorte gjort forsøk på å omvende homofile gjennom homoterapi.
Haldningane i samfunnet bidreg til at alt for mange barn og unge lever ein barndom i frykt og skam, fordi dei er «annleis». At barn og unge vel å ta livet sitt, framfor å vere opne om seksualiteten og legninga si.
Haldningane i samfunnet bidreg til at så ufatteleg mange menneske føler at dei må tilpasse seg, gøyme seg og avgrense seg. Kvifor?
Fordi nokon er så bestemte på at deira måte å leve på er det einaste rette, at dei ikkje let andre leve slik dei ønskjer. Og fordi ved å vere seg sjølv kan dei risikere å måtte bøte med livet. Også i Noreg. I 2022.
Eg har alltid sagt at det ikkje hjelper å «ikkje vere rasist». Du må vere antirasist. Du må heve stemma og seie frå. Sjølv om det ikkje er din kamp.
Det gjeld også no: Du må veive høgt med flagget. Sei frå når vennane dine brukar «homo» som eit skjellsord, eller når dei ytrar haldningar som er litt på kanten. Sjølv om det berre er meint som uskuldig moro.
Det held ikkje å vere nøytral. Du har eit ansvar. Sjølv om det ikkje er din kamp, må du bidra til å kjempe han – for ingen er fri før alle er fri.
Har du noko på hjartet? Send eit tips eller eit innlegg til tips(a)framtida.no!
- Synest du alt er tungt og trist no? Slik kan du ta vare på deg sjølv
Les også: Unge skeive får høyra at dei «fortente det» i etterkant av masseskytinga i Oslo
Påtroppande leiar i Skeiv Ungdom Jane-Victorius Bonsaksen kjem frå vervet som politisk nestleiar. Det som skulle bli ei historisk Pride-feiring vart i staden eit traume for LHBTQIA-miljøet. Foto: Andrea Nøttveit
