Utan Eufrat: Den store vasskrigen

Eg vaknar. Lufta er tørr og varm. Eg trekker på meg klede og ser ut av eit hól i veggen som tener som vindauge i rommet. Ingenting nytt. Eg ser jord som er blitt sprokken ørkengrunn. Bror min seier klokka er mange og me har sove lenge. 

Dei andre sit og et. Far skular på oss. Me får ikkje ete oss mette: Ikkje at det er heilt uvanleg, men i dag får me ete enda mindre enn me pleier. Det kan vere det same. 

Ute er det varmt. Plantelivet er lite, dyrelivet endå mindre. Av og til ser eg ei geit eller to, men dei er så magre at dei er neppe eingong fruktbare. Det er blitt så tørt etter at tyrkarane satt opp demningar på Eufrat. Ei egoistisk handling i og for seg, men eg forstår det.

Jorda her var yrande med liv eingong. No er det berre sprokke og tomt. Ørkengrunn. Av og til prøver eg å sjå for meg korleis det så ut her før i tida. Då Mesopotamia var noko nytt og fantastisk, ikkje gamal tørr jord. 

Me skal byrje å gå. Nordover. Så fort som mogleg til Sabkhat al-Jabbul. Der trur me enno det er vatn. Første dagsmarsj går mot Resafa. Me veit ikkje kor lang tid det vil ta. Me pakkar med oss det me har. Me tek ikkje med mykje mat. Det er ikkje fordi me ikkje treng det. Me har med nokre flasker som me håpar å få fylt. Far har teke med nokre paraplyar mot sola. Mor får den svarte.

Kor lang tid tek det å reise til vatnet, spør bror min. Om me vil komme fram i det hele tatt? Viss Gud vil, svarar far med eit sukk. Han ber Koranen i handa, og ser på himmelen, eg har aldri sett min far så hjelpelaus. Han er bleik. Me går.

Fred vere med deg, seier far i Resafa. Der står ein mann i skuggen under ein av veggane. Må Guds nåde og miskunn vere med deg også! svarar mannen. Han introduserer seg som Aland al-Bashir, han kjem frå Al-Bukamal, som ligg på grensa til Irak. Han har gått lenge mot Asadsjøen. Han reiste på grunn av angrep frå rådville irakiske. Det er sikkert verre sørover langs elva. Dei har lite å hente i Syria, seier han, iallfall ved Al-Bukamal. 

Han måtte reise uansett, og meiner det var betre først som sist. Me spør kvifor han er i Resafa, det måtte vel vere betre å gå langs elvebredda? Det er mykje krangling langs elva, seier han, og rekna det for ein snarveg frå Deir ez-Zor til Ath-Thawra langs ørkenen. Me får råd av Aland om å vandre om natta, så slepp me sola.

Me legg oss til å sove til sola er gått ned, før me skal gå igjen. Når me vaknar er Aland reist, me hadde planar om å ta følgje med ham mot Ath-Thawra, men sånn blei det jo ikkje. Me byrjar å gå, eg er så tørr i munnen at det brenn. 

Far har ikkje sagt eit ord sidan me reiste frå Resafa. Plutseleg fell han på bakken. Mor skrik. Eg kjenner om han pustar og legg han på ryggen, eg blir rådvill. Eg ber mor om å finne det siste vi har av vatn, og ho finn fram sekken min. Ingenting, fars sekk er også tom. Aland må ha teke det. Eg blir svimmel. Mor har sett seg på bakken og bror min ser eg ikkje. Eg sett meg ned, eg skal berre kvile meg litt til far vaknar igjen.

Har du noko på hjarte? Send ditt innlegg til tips(a)framtida.no!

• Les også vinnarbidraget i konkurransen: «Vi er på kurs til å øydelegga det som har vore urørt i fleire tusen år»

Paulina Majkowska (18) frå Sotra utanfor Bergen vann skrivekonkurransen til Framtida.no, Magasinett og seksjon for bibliotekutvikling i Vestland med dette innlegget. Foto: NASA og privat