Då politiet ransaka leilegheita mi og fann brukte truser og Gleden med skjeden
Dette er eit meiningsinnlegg og gjev uttrykk for skribenten sine eigne meiningar.
For eit par dagar sidan kom eg heim etter ein tur. Eg opna døra, og synet som møtte meg var to høge, breie politimenn i uniform som var på veg ut av eit rom.
Den første tanken som slo meg var «eg visste at naboen min virka shady», og så stoppa eg opp.
«Hei, er det du som bur på rom 622?»
Blodet svinn ut av andletet mitt, i det eg ser at det ikkje er naboen min si leilegheit dei har vore i. Dei har vore i mi.
Hovudet begynte å spinne. Har eg brutt nokon lover? Eg har ei flaske 40% i skapet som eg smugla frå Spania i 2018, men eg er jo gammal nok til å ha ho no? Eg har bråkt litt i det siste, men er pianospillinga mi verkeleg så ille at to politimenn med klubber skal stå der? Herregud, eg køyrde el-sparkesykkel i går utan å ha på hjelm! Eller…
På utsida såg eg kanskje normal ut, men på innsida var eg sånn her:
Illustrasjon: Linn Isabel Eielsen
Politimannen spurde meg igjen om det var eg som budde der, og eg vurderte å tilstå at eg køyrde i 65km/t i 60 sone ein gong, fordi eg gløymde meg ut imens eg song med til Grease – men i staden for stotrar eg ut eit: «J-ja, har eg gjort noko galt?»
Foto: Linn Isabel Eielsen
Han seier at dei er ute etter ein mann frå Trondheim som er folkeregistrert på mi adresse, og han spør om eg har kjærast.
Eg får war-flashbacks til dei fem siste Tinder-datane mine og stotrar fram at eg er, quote, «så singel at det gjer vondt.» Ingen av dei ler.
«Kjenner du nokon frå Trondheim, då?»
«Eg kjenner ikkje nokon i Oslo ein gong…»
«Vil du sjå ransakningsordren?»
«N-nei, det går greitt, eg stolar på politiet, dette er ikkje USA.»
Dei seier at dei nok er på feil stad, ettersom det er tydeleg at ei dame bor der, og at eg ikkje ser ut som nokon dei leitar etter. Dei seier at dei har ransaka litt, men ikkje rota noko, og at dei har opna døra mi med nøkkel i staden for å øydelegge den. Eg veit ikkje heilt kva eg skal svare på dette, så eg seier takk.
Foto: Linn Isabel Eielsen
Eg går mot døra, og dei går ut av gongen. Det første eg ser når eg går inn er det skitne treningstøyet mitt i ein ball, og oppå det ligger Gleden med skjeden som eg (dessverre skamfullt) lånte på biblioteket i går. Eg går litt lenger inn, og der ligger trusa eg vrengte av meg på morgonen før eg sprang ut, og alle skapdører og nattbordskuffer er opne.
Illustrasjon: Linn Isabel Eielsen
Etter å ha sitte på den uoppreidde senga mi, med god utsikt til skittentøyshaugen min, tallerkenane på pulten, og trusene på golvet blei eg treft av eit nytt spørsmål. Kven vil eg bli hugsa som? Kva om neste gong politiet kjem uinvitert inn på rommet mitt, så har eg blitt drept eller noko?
Eg vil ikkje at det siste som er igjen av meg meg skal vere gamle truser frå 2015 på golvet og rot i skuffer og skap. Så eg har no investert i fine blondetruser som kan ligge på golvet, og nokre akademiske bøker om sosialantropologi og neoklassisk økonomi som eg kan legge over rotet i nattbordskuffa.
Les også klageguiden for koronadagane – kven er det greitt å klage til om kva?
5 historier som får deg til å sjå lyst på framtida
«Økonomiske mikroinfluensarar på TikTok skader samfunnet vårt»
