Bondestudentar – Flaum

Dette kan ein ergre seg over, men det er ikkje mykje å gjera med. Kanskje om ein femti-hundre år kan oldeborni våre komponere smektande fjellmelodiar og brusande fossesymfoniar, men for no fær me halde stiane våre reine for slikt.

Likevel fann eg meg sjølv langt uti den flaumstore elvi i kveld, utstyrt med store, grøne Slagbjørn-støvlar og ein Zoom-opptakar surra i ein prikkete Weekday-gensar mot vinden. Eg sette meg på huk i vatnet, let dei høgaste kasti slå inn over støvlekantane og sette opptakaren ned mot vassflata, så gensaren vart blaut no og då når stryki kom.

Alarmen gjekk då mor mi kom og ropte at det var den største flaumen i hennar tid her. Før eg rakk å tenkje tanken hadde hjerna mi sendt ut impulsar til føtene mine om å gå mot opptakaren, som sto på lading i stova. Eg såg nedover garden, der eg vanlegvis ser grøne marker, såg eg grumse, brunt vatn med kvite stryk. Det er ikkje fint, men likevel var me mest religiøst høgstemte; laut ned og sjå, som for å syne respekt for elvi. Som om ho fløymde garden dersom me ikkje gav ho merksemd.

Sjølvsagt blir det musikk av slikt, det er ikkje til å unngå. Så kva skal ein komponist gjera, når han blir dregen mot den breifrekvente støyen av ei flaumstor elv? Springe?

Eg tenkte tanken. Kaste opptakaren på jordet, gå ut og leite etter han ein gong når flaumen er over og det er for kaldt i fjellet. Påleggje meg sjølv husarrest på ubestemt tid og ikkje ta opp ein desibel utanfor studioet. Gje meg i kast med ambisiøse, logaritmiske komposisjonsteknikkar utan rom for romantikk og hesleg heimstadshug.

Alt dette er mogleg. Noko av det kunne til og med vore konstruktivt. Men eg tvilar på at det er den beste måten å handtere den ressursen me på ein eller annan forskrudd måte må ha i å vera så knytt til naturen, anten me vil det eller ikkje. Me fær ikkje løyst oss frå suget frå elvi og draget frå fjelli. Det er ikkje til å koma frå at det fyrste eg gjorde då eg flytte heimatt etter to år i Oslo var å fara til fjells, og etter fjorten timar i Lærdal var eg trygt over tregrensa.

Då seier det seg sjølv at det ikkje nyttar å leggje att opptakaren heime og late som at eg tykkjer fuglane syng like fint i bygdi. Utan å rote meg lengre inn i håplause «fri som fuglen»-metaforar, tykkjer eg nok at dei høyrest meir temde ut her nede. Vinden er dessutan ikkje like naken her – du kan alltid gå innatt og drikke kakao. På fjellet lyer du i vissa om at han kan drepa deg. Det svingar noko meir.

Denne problemstillingi vil eg utvilsamt koma attende til, gong på gong. Førebels fær eg prise meg lukkeleg for at teknologien let meg skru og vri så mykje på opptaki mine at eg kan få Lærdalselvi til å høyrest ut som den milde summingi frå ein mikrobølgjeomn på tomgang og fuglesongen på Løberg til å minne svakt om ein hengslete konfirmant i stemmeskiftet. I den grad det er ideelt.