«La vgs-elevar skrive ei bacheloroppgåve – det gir meining!»
Som student, merkar eg kor viktig det er å kunne takle store prosjekt sjølvstendig, og eg skulle ønske eg hadde hatt moglegheita til å trene på dette tidlegare.
Dette er eit meiningsinnlegg og gjev uttrykk for skribenten sine eigne meiningar. Innlegget er omsett til nynorsk av redaksjonen.
Når eg no ser tilbake på vidaregåande skule frå universitetets perspektiv, slår det meg kor nyttig det hadde vore å skrive ei bacheloroppgåve allereie på vgs. Tanken kan verke overveldande eller kanskje til og med unødvendig for nokon, men eg meiner det motsette: Ei slik oppgåve er faktisk heilt nødvendig og relevant for å gjere oss betre førebudde på høgare utdanning.
Ei bacheloroppgåve på vgs. ville ikkje berre vore ei akademisk øving, men også ei moglegheit til å utvikle sjølvstende og djupne i læringa. Gjennom alle tre åra på vidaregåande tileignar vi oss ei rekke ferdigheiter og kunnskapar, men kor ofte får vi verkeleg sjansen til å bruke dette på ein meiningsfull måte?
Dette vil bidra til ei rekke akademiske fordelar, og samstundes skape engasjement og meistring
Ei «bacheloroppgåve» ville gitt elevane fridomen til å fordjupe seg i eit tema dei brenn for, og samstundes utnytte det dei har lært gjennom heile løpet på vgs. Dette vil bidra til ei rekke akademiske fordelar, og samstundes skape engasjement og meistring.
Ifølge Udir, blir elevar meir motiverte av å oppleve meistring. Ei bacheloroppgåve på vgs. ville gitt elevane ei moglegheit til å arbeide med noko som kjennest relevant, både her og no, men også i eit vidare perspektiv. Det å kunne få fridomen til å velje eit tema og arbeide sjølvstendig, vil skape ei kjensle av eigarskap og engasjement som er vanskeleg å oppnå i meir tradisjonelle undervisingsformer.
Men er det realistisk?
Sjølvsagt finst det utfordringar. Nokre kan argumentere for at vgs-elevar ikkje er modne nok til å takle ei så stor oppgåve, eller at lærarane ikkje har kapasitet til å rettleie kvar enkelt elev tilstrekkeleg. Det er også ein risiko for at nokre elevar kan bli overvelda av fridomen og ansvaret som følgjer med ei slik oppgåve.
Eg trur likevel desse utfordringane kan løysast med riktig framgangsmåte. Ei bacheloroppgåve på vgs. treng ikkje å vere like omfattande som på universitetet. Ho kan tilpassast nivået og ressursane som finst på vidaregåande, og lærarane kan gi meir strukturert rettleiing i starten, før elevane gradvis får meir ansvar. Dette vil gjere oppgåva både handterleg og lærerik, og ikkje minst fungere som ein introduksjon til akademisk skriving og forsking.
Eg skulle ønske eg hadde hatt moglegheita til å trene på dette tidlegare
No som eg går på universitetet, ser eg tydeleg kor viktig det er å kunne takle store prosjekt sjølvstendig, og eg skulle ønske eg hadde hatt moglegheita til å trene på dette tidlegare.
Ei bacheloroppgåve på vgs. ville ikkje berre ha gjort overgangen mellom vidaregåande og høgare utdanning mykje jamnare, men også sikra at elevar føler seg betre rusta til akademiske utfordringar. Elevane ville lært seg å formulere forskingsspørsmål, samle og analysere informasjon, og presentere funn på ein strukturert måte. Dette er ferdigheiter som er heilt nødvendige på universitetsnivå.
Skepsis er naturleg, men ikkje eit hinder
Sjølv om ideen om ei bacheloroppgåve på vgs. kan møte motstand, er det viktig å hugse at endringar ofte møter skepsis i starten. Likevel er det nettopp slike endringar som kan bidra til å forbetre skulesystemet og gjere elevar meir førebudde til studium.
Eg trur ei slik oppgåve kunne hatt ein enormt positiv effekt på mange elevar. Ho ville ikkje berre styrkt deira akademiske ferdigheiter, men også motivert dei til å utforske eigne interesser på eit djupare nivå.
For meg er det klart: La vgs-elevar skrive ei bacheloroppgåve – det gir meining!
