Film: Alexander

Men på samme måten som i ”Troja” vert me tekne med på ein underliggande psykologisk Odyssé i heltens sitt sinn – og det er vel dette som skal fylle filmen med eit innhald som gjer at dei endelause kamptalane får ei djupare meining enn ”Vi er menn, vi er heltar, vi vil slåss, vi vil vinne og bli størst i heile verda!”. Eventyraren og det militære geni Alexander er så vitterleg ein mastercase for einkvar som har høyrt om Freud.

Allereie som sjuåring identifiserer han seg med dei største gudane i gresk mytologi (for så vidt ok sidan ein som konge på den tida vart rekna som son av Zevs), men like fullt vitnar det vel om eit uanstendig stort ego som før eller sidan vil føre han for nær sola.
Med eit ærgjerrig hatred love-forhold til far sin og eit komplekst ødipalt forhold til den overbeskyttande mora, samt ei openberr homofil legning seier det seg sjølv at denne karakteren har nok av underbevisste straumar som skrik etter analyse. Berre så synd at det i filmen vert like filosoferande sytete som ei egosentrisk venninne med broka kjærleiksliv og fersk stryk på ex.phil.

Midtvegs i freistnaden på å oppvise Alexanders rise and fall får vi altså som tilskodar nok av den store kongen. Jada, det må vere vanskeleg å vere så til dei grader ambisiøs! Og då er det ein og ein halv time igjen av filmen. Det hjelper ikkje akkurat at Colin Farrel er fødd med augebryn som går bekymringsfullt nedover i evig liding. På samme måten får vi nok av den noko sprikande moralen i den gamle kampfellens (Anthony Hopkins) oppsummerande memoarar frå Alexanders liv. Helt eller psykopat? Frankly; I couldn’t care less…