Bondestudentar – Emil og eg

Det fyrste som møter deg er folka. Du går av bana på Blindern om morgonen og skjønnar at det var hit alle dei andre skulle òg.

Du føyer deg pent inn i rekka av folk som går bakken opp mot sjølve universitetsområdet. Dei som skal opp, går på høgre sida av vegen, dei som skal ned, går på venstre, langs med gjerdet.

Eg har oppdaga at eg aldri kjenner att eit fjes frå dag til dag, eg har aldri møtt same person to gonger.

Heimen min på Blindern er «ZEB-bygningen», der musikkvitskapsfolka held til, saman med flymedisin og nokre forvirra farmasøytar.

Når eg kjem inn der, er det nokre fleire kjende andlet, men framleis mange eg treffer for fyrste gong kvar dag. Og stemningi frå ute heng litt att.

Mest tydeleg er det på førelesingane. Hugs at vi er slutta på skulen no; vi har ikkje timar, vi har førelesingar.

Ingen bryr seg om du kjem for seint lenger, ingen bryr seg om du kjem i det heile. Ingen bryr seg eigentleg om du står på eksamen eller ikkje heller; viss det går gale, får du berre ei datagenerert melding om at du lyt prøve til att i januar.

Greitt nok, det, ikkje noko gale med datagenererte meldingar. Ikkje min favorittmåte å kommunisere med lærestaden min på, men dei får fram det naudsynte.

Du er oppmeld til eksamen i dette faget. Du må bruke 2000 kroner på pensumbøker i dette faget. Førelesaren din i dette faget er ein aldrande mann som har via livet sitt til å høyre på klassisk musikk, berre klassisk musikk. Informativt nok, men den personlege touchen manglar.

Det er her Emil kjem inn. Sist veke sto satslærelæraren min med ei svær bunke oppgåver. Han hadde akkurat gjeve ut dei ferdigvurderte oppgåvene til dei andre, men eg hadde ikkje fått noko.

Eg sa frå, og han tok til å bla. Bladde og bladde. Han trudde han hadde sett oppgåva mi der inne ein stad, det var Emil som var namnet, sant?

Til hans forsvar er det ein i klassen min som heiter Emil. Ein syngande nordlending. På veg ned att til t-bana – etter å ha slege fast at oppgåva mi ikkje var i bunken – tok eg til å tenkje.

Der, i folkestraumen langsmed gjerdet, kjende eg at eg sakna den vesle staden der du visste kven alle framom deg i bakken var, lærarane kan ikkje berre namnet ditt, men kan identifisere deg ut frå handskrifti di, nynorsknormalen eller teiknsetjingi.

Kontordamene ringjer deg viss det ligg ei pakke til deg. Rektor stoppar deg i gangen for å slengje inn ein sarkastisk kommentar.

Dei som vaskar er overtydde om at ikkje berre du, men alle som driv med musikk på heile skulen (heile verdi?) ein dag skal brenne evig i den store, kokande svovelsjøen.

Problemet deira er berre at svovelen ligg altfor mange år unna og at musikkelevane ser ut til å halde fram å rote akkurat som før, trass i deira repeterte og til tider svært velartikulerte truslar og formaningar.

Svovel eller ikkje, vi hadde det fantastisk der. Vi kjende oss spesielle, talentfulle, som dei neste til å ta over verdi. Vi kjende ingen som var betre enn oss i det vi dreiv med, og det inspirerte oss. Her er eg ein av 27 762 andletslause Emil-ar, alltid på veg til t-bana.

Når det er sagt, er Emil ein bra kar.