Bondestudentar – einsleg dansar

Ho fekk meg til å ta kontakt med folk for å høyre om dei ville vera med meg på konsert, men dei fleste hadde allereie planar for kvelden. Så det vart til at eg gjekk åleine (eg går alltid no, fordi det er vår og eg ikkje har pengar til trikkekort).

Då eg kom til Parkteateret, såg eg rundt meg, slik ein ofte gjer for å finne ut kvar det er best plass. Sidan emnet hadde vore oppe, såg eg òg etter andre einslege, som meg. Til mi store overrasking såg eg ingen. Alle såg ut til å stå der og prate med nokon, dei var på byen saman. Jaja, dei om det, tenkte eg og fann meg ein plass i mengda. Der vart eg ståande og sjå litt forkomen ut fram til konserten starta. Etter det dansa eg og tenkte ikkje på at eg var åleine.

Heilt fram til konserten var ferdig. For då skulle alle dei andre diskutere kva dei tykte. «Eg tykkjer det var litt dumt at vokalisten forsvann slik oppi alt det andre» høyrer eg nokon seia. Eg gjekk forbi og tenkte at det er eg eigentleg einig i, og hadde eg vore her med nokon hadde nok eg òg nemnt det, om enn ikkje så bastant. Eg hadde kanskje sagt; «Eg tykkjer det nokre gonger var vanskeleg å høyre ho som song, men det kan hende me var uheldige med plassane – me sto  jo langt fram, så då fekk me nok uforholdsmessig mykje basslyd». Eg ville halde fram med å nemne at slik musikk jo er tilpassa dansing snarare enn lytting og at bassen dimed er viktigare å få med seg enn songen. Personen eg hadde med meg ville truleg nikka, anten fordi han eller ho var einig, eller fordi dei tenkte at eg sikkert veit best, sidan eg studerer dette.

Medan Parkteateret kom lenger og lenger bak meg, tenkte eg at eg bør gå på fleire slike konsertar for å finne ut om alle praktiserer dette med å dempe all diskantlyd til fordel for bassen. Eg tenkte at når eg skal ha store konsertar, skal eg endre på dette. Så tenkte eg at ikkje pokker, viss det hadde vore mogleg å kombinere dansevenleg bass og lyttevenleg diskant, hadde dei gjort det for lengje sidan. Så tenkte eg, kanskje det berre var lyden på akkurat denne konserten som var uheldig. Slik gjekk eg og grunna for meg sjølv til eg kom heim og konkluderte med at eg ikkje får svar før eg går på fleire liknande konsertar.

Men skal eg gå åleine då? Systemet seier nei. Det verkar som om slike konsertar er tilpassa a) at du skal gå saman med andre og b) at du skal konsumere alkohol undervegs. Det merka eg då eg kom attende til andre del av konserten, rundt kvart på to om natti. Det var ny artist, med mange på scena og mongolske folkedrakter og to trommeslagarar og ein gamal kar som spela kubjølle. Eg skjønte ikkje heilt funksjonen hans før han plutseleg tok til å syngje.

Desse spela meir funkaktig musikk, lange strekk og mindre tydelege låtar. Og eg tenkte, no hadde det nok gjort seg viss eg hadde hatt i meg nokre øl før eg kom. Nokon å prate med når strekka vart litt for lange og me fann ut at eigentleg var me jo ikkje så glade i funkmusikk uansett. Så kunne me konsentrere oss når det var noko som verkeleg var spennande (som det var stadig vekk), og slik veksle mellom det sosiale og det meir åndelege. Begge desse faktorane blir som me veit gjort enklare av den alkoholen eg i førestillingsverdi hadde konsumert. I sum ville nok dette gjort siste del av konserten til ei betre oppleving for meg.

Kva står eg så att med – er det meg eller konsertane det er noko gale med? Mest truleg meg. Kjem eg til å gå åleine på konsert fleire gonger?  Heilt sikkert. Er det eit uttrykk for mitt triste tilvere? Det spørst kven du spør. Eg for min del, held fast på at det berre er trist viss du bestemmer deg for at det er trist.