Bok: Stjernetrekker

Den elektroniske einsemda dreg Stella inn i eit urovekkjande nett og nettverk, der romanskrifta blir med. Og det er vel kanskje denne språkkombinasjonen av e-språk og indre psykologi som er det mest originale ved romanen. Stella har avtala med ein av chattevennene sine at dei skal møtast, men like etter at dei har avtala dette, fell Stella i koma. Det er her den nye verda opnar seg, eller er det den gamle, den sanne og verkelege? I alle fall glir Stella inn i ei verd utan teknologiske hjelpemiddel og i sjukesenga, langt inni komamedvitna møter ho bestefar sin. Dette draumeaktige samværet med bestefaren vert ei opning til realismen og kvardagen, til ”normalprosaen” som kan seiast å stå i sterk kontrast til samtalane som blir førte på nettstaden Hackers Underground. For i Hackers Underground er det vanskeleg å følgja med for ein ikkje-hackar, men språket verkar truverdig og bortimot dokumentarisk. Stjernetrekker inneheld både eit språkleg- og eit psykologisk prosjekt, ganske fritt frå streng moralitet og pedagogiske peikefingrar. Romanen syner fram ein ny type lausrivingsproblematikk, der det er mediumet og ikkje foreldra som er det som er vanskelege å frigjera seg frå. Rosenløw Eeg sin skrivestil er som vanleg fullspekka av metaforar og metaforane haglar som eit evigladd magasin over oss, og tek oss inn i eit hektisk univers fritt for tenkjepausar. Og kanskje er det akkurat det forfattaren vil, skriva ei bok i same tempoet som to kjappe hender tastar over eit tastatur, i intens chatting. Dette er som sagt ikkje noko oppdragar-bok, men ei bok som talar til si målgruppe på same måten som eit dataspel er oppbygd og skal spelast etter sine reglar. Kort sagt, ei bok til ungdomen, på ungdomen sine eigne premissar.