Nomen est omen

Fyrst av alt skal de få lov til å stille dykk bakarst i den allereie uendeleg lange rekkja av gratulantar: Eg har nemleg nyleg vorte far til ei jente. Ho skal heite Lindis. Spørsmålet er: Kvifor akkurat dét namnet, og ikkje eit anna namn?

Uheldige assosiasjonar

Diskusjonen mellom meg og sambuaren min kring dette emnet toler neppe dagens lys, og slik er det sikkert i mange parforhold i forkant av ein barnefødsel. For ein har jo visse assosiasjonar kring ulike namn, og dei treng ikkje naudsynlegvis vera så rasjonelle. Det opplagte er vel gutenamna Ronny, Roger, kanskje endåtil Robin: Gjev du barnet ditt eit av dei namna, er vel vedkomande dømd til å bli ein bilmekanikar med røyrleggjarsprekk? Eller «white-trash», som ein kanskje seier mellom husets fire vegger. Eg for min del la tidleg ned forbod mot lange namn som sluttar på a, som Alexandra, Gabriella og Tallulah, for kven er slike damer andre enn skittviktige divaer? «Brynhild,» sa eg til sambuaren min, «det kan dottera vår heite. Eit solid, gamalt namn.» Men ho kunne ikkje assosiere det med anna enn Wagners overdramatiske operakarakter, eventuelt den gamle dropsprodusenten.

Ei anna ung dame eg kjenner, som òg snart ventar sin fyrstefødde, ivrar for jentenamnet Olise. Men det kan ikkje barnefaren godta, fordi det minner han om ei kortvaksen, multihandikappa, no avliden kvinne i heimbygda hans. Han ynskjer seg ein gut og han ynskjer seg namnet Hermann, med to n-ar, fordi Herman med éin n etter seiande høyrest ut som «ein transvestitt frå El Salvador». Sambuaren hans mistenkjer derimot at Hermann med to n-ar kan vera ei oppkalling etter Hermann Göring, noko ho naturleg nok ikkje er interessert i. Så vidt eg veit, er dei framleis ikkje i nærleiken av å bli samde om eit namn.

Oppkalling, ei form for barnemishandling

Når folk høyrer namnet Lindis, lurer mange på om det er ei oppkalling. «Ja,» kan eg svara då, «ho er kalla opp etter systera til ein obskur kamerat av meg, ei kvinne eg har møtt éin gong, i fem minutt.» Nei, fanden heller. Byrjar ein med dette oppkallingsvaset, endar ein opp med namn som det sonen av ein kjenning av meg må leva med, nemleg Peder Emanuel. På ein måte er eg skuldig ei oppkalling, fordi systera mi kalla opp den fyrste sonen sin etter meg. Men ho heiter sjølv Esther, og er ikkje spesielt glad i namnet sitt, som ho har frå mormora vår, og frå den jødiske dronninga som myrda jødefolkets fiendar i stor stil. Skulle eg kalla opp dottera mi etter oldemødrene hennar på mi side, hadde det vorte Esther Olga eller Olga Esther – have your pick. Skulle eg derimot kalla henne opp etter bestemødrene hennar, hadde det vorte Ingrid Vigdis eller Vigdis Ingrid. Nei, eg var veldig nøgd med at det ikkje vart eit namn frå slekta. Borna skal ikkje lide for syndene til tidlegare generasjonar.

Vi ynskte ikkje eit bibelsk namn heller, for det ville vore ironisk når vi ikkje er gift, men lever i synd. Vi ville heller ikkje ha eit typisk motenamn, det «alle» heiter i desse dagar, som Nora, Emma eller Sofie. For viss alle andre hoppa utfor eit stup, ville du gjort det same? Det skulle dessutan vera eit namn med norske røter, for vi er jo norske.  For så vidt kunne det vore artig å gje jenta eit typisk nytt norsk jentenamn, Fatima, Nadia eller kanskje Rahaf, berre for irritere dei litt for mange rasistane eg kjenner. Men vi veit jo kor ugunstig det er å ha eit slikt namn når ein leverer ein jobbsøknad.

Rurale dobbeltnamn

Eit anna kriterium var at det ikkje skulle vera eit dobbeltnamn. Dette var det særleg sambuaren min som stod hardt på. Ho er frå byen, medan eg er frå landet, 25 minutt utom byen. Ho meiner at dette med dobbeltnamn er eit typisk ruralt fenomen, og gjorde det klinkande klårt at ho ikkje ville ha nokon redneck og hillbilly (som meg?) til dotter. Utan at eg har studert statistikk på det, er eg sikker på at ho har rett: Bruken av dobbeltnamn er nok større på landet, fordi folk i innavla bygder naturleg nok er meir opptekne av dette med oppkallingar.

Til sjuande og sist var det ingen andre namn vi kunne bli samde om enn nettopp Lindis. At einskilde har sjikanert namnet fordi dei meiner det høyrest ut som eit svensk kjælenamn på Linda, eller set det i samanheng med dei «veike» folka ved klosteret på Lindisfarne, gjev eg blaffen i.

Eit barn genererer «likes»

Så der, kjære dotter, har du ei slags forklåring på kvifor du heiter Lindis. Den store diskusjonen mellom meg og mor di kva galdt etternamnet ditt, får eg ta føre meg i neste synsing på denne vevstaden. Til dei som no måtte tvile på om det å få barn verkeleg er verd alt styret med å finne eit namn, vil eg seia at det òg er mykje hygge ved å ha eit barn – primært det å kunne leggje ut bilete av det det nyfødde barnet på Facebook, og få så mange likes som ein aldri har fått før.

Ein gjennomgang av dei som «likte» nemnde post på Facebook, syner ganske riktig at venene til min urbane sambuar stort sett har enkeltnamn, medan eg, min bygdeoriginal, har ei uforholdsmessig stor mengd vener med dobbeltnamn. Avslutningsvis fylgjer eit lite utval av desse flotte namna. Jenter og damer: Sara Caroline, Ina Marie, Randi Kristine, Rosemarie Kristine, Susann Beate, Asfrid Olaug, Laila Mariann, Helga Mathea, Line Karin, Grethe Jorunn, Britt Elin og Unni Mette. Gutar og menn: Trond Odin, Jan Ragnar, Sven Olai, Sam Inge, Tor Einar, Gerhard Henning, John Arthur, Lars Arthur, Lars Wilhelm, Lars Birger, Steffen Fredrik, Nils Otto, Lemet Ivar, Erling Ingolf, Roy Werner, Per Atle, Sjur Arne, Bjørn Børre, Jan Emil, Olav Arve, Arve Olav, Bård Kåre, Kåre Osvald og sist, men ikkje minst, Harry Ottar.