Den fine stjerna har dratt til Mars og blitt ein edderkopp
Denne artikkelen er eldre enn 1 år gamal. Det betyr at noko av informasjonen kan vere utdatert.
Eller altså, ikkje svart i den forstand. Men viss du veit kva som er tittelen på David Bowies siste album, så forstår du kva eg meiner. Og det er uansett slike som deg eg skriv for. Og for meg. Mest for meg, eigentlig. For som absolutt alle andre som skriv i avisa, så hadde også eg eit ekstremt nært og personlig forhold til David Bowie.
Eg møtte Bowie mange gonger.
Den første gongen eg møtte David Bowie, sa han noko til meg som eg aldri har gløymt. Eller, han sa det vel strengt tatt ikkje berre til meg. Det var to hundre andre journalistar på den same pressekonferansen, som varte i to og eit halvt minutt. Men det Bowie sa den gongen, som svar på eit spørsmål som eg kunne ha stilt, viss eg hadde våga, det gjorde likevel inntrykk. Det var heilt på slutten av pressekonferansen. Bowie reiste seg. Han nikka til oss. «I have to go now,»sa han. Og så gjekk han.
I min eigen omtale av pressekonferansen dagen etterpå, skreiv eg: «David Bowie er ein artist som alltid er på veg vidare. Han har ikkje tid til å vere der han er. Han må alltid gå. Bowie er skapt til å skape. Han kjem til å skape og gjenskape seg sjølv heilt fram til det siste».
Det viste seg altsåat eg fekk rett. Så altfor rett. No dansar han ikkje blues i raude sko meir. Den finaste stjerna er ute i kveld. Dei gyldne åra er over. Den neste dagen kjem ikkje. Den ville vinden har stilna. Diamanthundane er tilbake i kennelen.
He had to go now.
Den neste gongen eg møtte David Bowie, var han ein heilt annan Bowie. Som alltid. Eller, det er kanskje å overdrive å seie at eg møtte han. Eg såg han på ein konsert, saman med trettiåttetusen andre.
I min eigen anmeldelse av denne konserten skreiv eg: «Denne mannen kjem alltid til å lage kunst av sitt eige liv, og vi kjem til åhenge med, til lyd og bilde er borte.»
Det viste seg altsåat eg fekk rett. Så altfor rett. Mannen som gav ut «Love you till Tuesday»i 1967, fekk sjølv aldri oppleve tirsdagen. Livet hans har gått frå stasjon til stasjon no. Han har dratt for å få seg ein ny karriere i ein ny by. Kanskje i Warszawa. Eller i Neuköln. Dei unge amerikanarane har blitt gamle. Kina-jenta har lagt seg.
Han som måtte gå, har gått.
Hopp, sa dei. Men han hoppa ikkje.
I min eigen anmeldelse av David Bowies siste album «Blackstar», skreiv eg: «Det er ein gammal mann som syng».
Det viste seg altså at eg hadde heilt rett. Sekstini år gammal var han. Eller, han var vel sekstiåtte då dette blei spelt inn. Men likevel ganske gammal. Og samtidig ikkje. Mannen som selde verden, har fått betaling no. Han sitt fast i kvikksanden. Gutane har slutta å swinge no. Dei skremmande monstra har sovna og ingen dansar i gatene. Edderkoppane er tilbake på Mars. Er det liv der? Kven veit.
Og vi sitt tilbake og tenker påalt denne mannen har gitt oss. Musikken, sjølvsagt. Sminken. Figurane. Stilskifta. Alt det der. Men først og fremst har han gitt oss som skriv i avisa ei sjeldan anledning til åskrive om oss sjølve, sitere ting vi sjølve har skrive før, ting som vi no kan tillegge ei vekt det på ingen måte er grunnlag for. Og han har gitt oss sjansen til å briljere med kor mange titlar vi kan, kanskje fleire enn dei andre som også sitt og skriv artiklar no der dei siterer seg sjølve og prøver å vise kor mange titlar dei kan.
Og dåhar vi vunne.
Bowie har ikkje vunne. Han har tapt no. Han er low. Nabolagstrusselen er ikkje truande meir. Heidningen er i himmelen. Det er påtide å sløkke brannen med bensin. Ground control får ikkje kontakt. Det er meir kvit støy enn smoking og den moderne kjærleiken har blitt umoderne. Gi meg discokongen.
Han måtte gå.
Han om det.
Sjølv har eg tenkt å skrive om meg sjølv i mange tiår enno.
Takk.
Først publisert i Aftenposten 16. januar.
