Kjærleik i vandrehallen
I politikk og kjærleik er ingenting mulig.
Denne artikkelen er eldre enn 1 år gamal. Det betyr at noko av informasjonen kan vere utdatert.
Noko av det mest irriterande som finst – i tillegg til folk som heile tida seier at ting er noko av det mest irriterande som finst – er folk (og her meiner eg «folk» i ordets vidaste forstand, for eg snakkar stort sett om journalistar) som samanliknar politikk med kjærleik og ekteskap. Som skriv eller snakkar om at kveitebrødsdagane til regjeringa er over, eller at idyllen slår sprekker i forholdet mellom Høgre og FrP.
Eit regjeringssamarbeid liknar ikkje, har aldri likna, og kjem aldri til å likne eit kjærleiksforhold. Med mindre journalistane som skriv slikt har sensasjonelt kjedelige kjærleiksliv. Og det ser eg eigentlig ikkje vekk frå. Eller med mindre det er noko eg ikkje veit, og at Erna og Siv sitt på små restaurantar etter jobb kvar kveld, deler ein dessert, ser kvarandre djupt inn i auga og kallar kvarandre ting som berre dei to synest er artige og alle andre synest er irriterande.
Det er ein vakker tanke. Vakker og ganske foruroligande. Men ikkje spesielt sannsynlig.
Men av og til tenker eg at forholdet mellom politikarar og journalistar godt kunne vore litt meir som eit kjærleiksforhold. Ein del forhold mellom politikarar og journalistar er veldig som kjærleiksforhold, som kjent. Men det er ikkje det eg snakkar om. Også politikarar må ha lov til å gjere det dei vil på fritida, så lenge dei ikkje driv med fullstendig utilgivelige ting som brutal vald eller bijobb i eit PR-byrå.
Men når dei er på jobb, og journalistar intervjuar politikarar, då skulle eg ønske forholdet likna meir på eit kjærleiksforhold. I eit kjærleiksforhold, på sitt beste, viser ein kvarandre velvilje og storsinn. Ikkje slik i dette forholdet. Her går ein aktivt inn for å såre kvarandre. Det kan sjølvsagt også kjærastar gjere, men då blir ein i det minste lei seg, og angrar.
La oss seie at kjærasten din seier til deg, som ein journalist godt kan finne på å seie til ein politikar etter ei dårlig meiningsmåling: «Du lovar ein ting og gjer noko heilt anna. Er det rart ingen liker deg?»
Då vil du ikkje svare, som ein politikar ville svart: «Eg ser at eg kanskje ikkje har klart å kommunisere godt nok kva som er mi rolle i dette forholdet, og dette er noko eg jobbar med kvar dag, men eg vil også understreke at eg har levert på mange område, og det trur eg også at du kjem til å sjå resultata av det langsiktige arbeidet mitt berre eg får litt meir tid på meg, slikt tek tid, og eg har framleis mykje å rydde opp i etter den forrige kjærasten din.»
Om forholdet mellom politikarar og journalistar var litt meir som eit kjærleiksforhold, ville ein vanlig samtale i vandrehallen arta seg slik:
– Partiet ditt gjer det skikkelig dårlig på den siste meiningsmålinga. Synest du det er rart at folk ikkje liker deg, når du heile tida lover ein ting og gjer noko heilt anna?
– Det der var heilt unødvendig. Du veit eg gjer mitt beste.
– Ja, unnskyld. Eg veit ikkje kva som gjekk av meg.
– Det er greitt. Eg har sikkert vore litt vanskelig i det siste.
– Nei, du har ikkje det. Det er meg. Sorry. Klem?
– Klem.
For eksempel. For vi andre – som må sjå på desse greiene – veit jo at de eigentlig liker kvarandre, at de eigentlig er interesserte i dei same tinga og trivst på dei same plassane. De høyrer saman. De er same ulla. De er dykk to, uansett.
Så all denne småkjeklinga er berre dum og øydeleggande. De har viktigare ting å drive med.
Først publisert i Aftenposten 8. november.
