Jaja. Nei.
Eg gjekk inn i drosja. Sjåføren nikka mot døra. Eg forstod kva han meinte. Eg skunda meg å lukke bak meg. Eg datt ned i baksetet, tok av meg lua og pusta ut.
Denne artikkelen er eldre enn 1 år gamal. Det betyr at noko av informasjonen kan vere utdatert.
«Kaldt?» sa sjåføren.
«Kaldt,» sa eg.
Sjåføren peika på eit display som viste utetemperaturen. Han såg på meg i speilet og løfta augebryna. Eg sette opp eit ansiktsuttrykk som sa «Så pass!»
Vi høyrde på radioen ein stund. Sa ingenting om det vi høyrde der.
Sjåføren bøygde seg fram og skrudde opp varmen. Så såg han spørjande på meg i speilet. Eg smilte og nikka takknemlig tilbake.
Mannen i radioen leste morgontemperaturane. Både sjåføren og eg himla med auga eit par gonger.
Så var vi framme. Eg gjorde opp, takka for turen og gjekk ut i kulden. Eg hadde ei klar kjensle av at vi hadde hatt ein god samtale, sjåføren og eg. Vi hadde sagt eitt ord kvar. Det same ordet. Kaldt.
Og det var også det vi kom fram til. At det var kaldt. Og det var det jo, for så vidt. Eg stod der, i kulden, og såg drosja køyre vidare.
Eg har blitt ein av dei, tenkte eg.
Eg hugsar dei frå oppveksten. Dei som kunne føre lange samtalar med berre einstavingsord. Eldre folk som møttest på gata og syntest dei måtte slå av ein prat. Ikkje fordi det var noko dei ville seie, men fordi det er slikt ein gjer når ein møter nokon på gata. Når eg ser tilbake no, så er det slett ikkje sikkert at desse folka var så gamle som eg trudde. Kanskje berre syntest eg dei var gamle då eg sjølv var yngre. Kanskje var dei berre vaksne. Som eg er no. Kanskje er det heilt normalt når ein er vaksen å oppleve det som tilfredsstillande å føre samtalar med einstavingsord. Dei eldre (eller vaksne) eg hugsar frå oppveksten kunne føre samtalar som:
PERSON 1: (Spørjande:) Ja?
PERSON 2: (Stadfestande:) Ja.
Pause.
PERSON 1: (I oppbrotsstemning:) Neeei.
PERSON 2: (Stadfestande:) Ja. Nei.
Pause.
PERSON 1: (Avsluttande:) Jaja!
PERSON 2: (Stadfestande:) Ja!
Og så gjekk dei kvar til sitt. Det var ein god prat, tenkte dei kanskje. Kanskje gjekk dei heim og sa til ektemakane sine: «Eg møtte Knut. Vi hadde oss ein god prat.» Kanskje hadde lange liv med slike samtalar lært dei å lese meir inn i einstavingsorda. Kanskje var det berre vi utanforståande som ikkje forstod. Kanskje sa dei til ektemakane: «Eg møtte Knut. Han inviterte oss på middag på laurdag.» Eller kanskje sa dei ingenting til ektemakane. I beste fall: «Ja».
Og no var eg altså blitt ein av dei.
Jaja, tenkte eg, med to stavingar. Ein seier i alle fall ikkje noko gale i slike samtalar.
Kanskje er det slik drosjesjåføren tenker også. Han møter alle slags folk og må finne noko å snakke om. Kanskje har han funne ut at det er der alle møtest, at det er det alle kan einast om. Konversasjonens grunnfjell. Kanskje har han prøvd alt anna. Folk er ulike og ein veit aldri kva slags folk ein har med å gjere. Og nyheitene på radioen er folk alltid uenige om. Sporten også. Men ein plass kan vi alle møtest.
«Kaldt?»
«Kaldt.»
Då har ein i alle fall ikkje sagt noko gale. Det er kaldt. Det kan alle samle seg om.
Med mindre ein finnmarking sett seg i baksetet, naturligvis. Då vil han nok påpeike at søringar ikkje veit kva kulde er. Så vil han kanskje seie noko breialt om at minus femten er vanlig innetemperatur der han kjem frå, når dei fyrer hardt. Så vil han le høgt.
Eller ein frå Røros. Som hugsar forrige kulderekord, den gongen det var så kaldt at gradestokken ikkje gjekk så langt, og NRK sendte ein spirrevipp i termodress for å lage innslag om kulderekorden, og ingen frå Røros forstod eit ord av det NRK-spirrevippen sa, for han hakka tenner heile tida.
Så heller ikkje det, altså. Heller ikkje kulde samlar.
Jaja.
Nei.
Først publisert i Aftenposten 19. januar.
