Bondestudentar

Nei, då er det betre med trikken – der er det litt slingringsmonn. Når eg nesten kjem for seint til t-bana og blir halvveges klemt i døri, blir eg møtt med sure blikk som seier kvifor forseinkar du meg, eg skal på jobb, kom deg inn. På trikken seier blikka heller jaja, eg skal ikkje nå noko eg, så det går fint, dette. Kanskje smiler nokon fordi eg er svett og andpusten, eller berre fordi eg ser rar ut. Men på t-bana smiler ingen.

For meg som er ny i Oslo er det mange inntrykk. Til dømes måtte eg registrere adresseendring for at posten min skulle koma fram (kva, kjem ikkje posten berre namnet mitt står på postkassa?). Eg har også oppdaga at det går an å basere kosthaldet sitt på ferske grønsaker – tusen takk, Grønland Torg – og at det alltid går kollektivtransport. Eg er vand med at viss eg mistar bussen, går det ikkje fleire den dagen, men her kjem dei i eitt køyr. Og det står til og med på ei lysande tavle kva tid dei kjem. Det einaste eg framleis ikkje får til å stemme, er at eg må ta trikken stikk motsett veg av dit eg skal for å koma meg på bana.

Så du forstår – at uansett kva veg eg dreg, endar eg på denne t-bana. Det er fleire grunnar til at eg mislikar ho, til dømes er det altfor myrkt der. Kva skal ein på død og liv fara under jordi etter? Stasjonane er ikkje til å tala om, dei er det mest utrivlege av alt. Det luktar så indarleg vondt der; innestengd og beiskt. Alle hastar forbi – anten fordi dei skal nå det toget som akkurat gjekk, eller andre vegen for å koma seg derifrå så fort som mogleg. Ingen trivst der, ingenting kan gro der, eg kan ikkje skjønne korleis nokon kan arbeide der. Men han ser ut til å klare seg, han som sit og prøver å halde humøret oppe i glasburet sitt under jordi. Kanskje er det ei trøyst at han får bruke uniform.

Mi trøyst på t-bana er lyrikken. Når eg kjem ned på stasjonen, blir eg møtt av Arnljot Eggen si lunefulle åtvaring, Blakk i Marrakech. Tenk så lurt – å i staden for upersonlege, peikefingrande plakatar om lommetjuvar setja opp eit dikt om ein som blir rana på ferie i Marokko. Eg veit ikkje eingong om den førebyggjande effekten var Sporvegane sin intensjon med å setja det opp, men eg grip uansett fastare om lommeboki kvar gong eg ser det. Når det er sagt, er det inni vognene favorittdiktet mitt heng. Der, som ei redningsline til bortkomne bondestudentar gjev det meg ei lita, varm luftlomme i den elles kalde og klaustrofobiske menneskestraumen. Stutt, musikalsk, underfundig. Det er eit merkeleg dikt, men kvar dag hjelper det meg å halvvegs gløyme kor ein frykteleg stad t-bana eigentleg er. No vil eg gje det til deg.

Far min trur godt om alle

Slik snakkar far min, han trur godt om alle.

Ingvar Nistad, Dagane i Cholpon-Alta, Samlaget, 2008