«Å lukke auga er ikkje eit alternativ for menneska på Gaza»
Når dei som styrer ikkje viser reell handlingsvilje og ser ein annan veg, er det desto viktigare at vi minner dei på menneskerettsbrota som held fram med å skje, trass i «våpenkvila», skriv Maja Ringeling og Emma Janse i Solidaritetsungdommen.
Dette er eit meiningsinnlegg og gjev uttrykk for skribenten sine eigne meiningar.
29. november vert Den internasjonale dagen for solidaritet med det palestinske folket markert. I år fell markeringa etter over to år med krig på Gaza, og ein okkupasjon av Palestina som strekkjer seg heilt tilbake til 1967.
Over 69.000 palestinarar er drepne, over 10.000 er sakna og titusenvis har fått skadar for livet. Samtidig forverrar situasjonen seg på Vestbreidda kor palestinske bønder mistar oliventrea sine i angrep av israelske busetjarar. Busetjarane fordriv familiar, riv eigedommen deira og prøver å byggja ned den palestinske kulturarven. Med vinteren rett rundt hjørnet florerer sosiale medium med videoar av Gaza i flaum, og for kvar dag som går vert krisa verre.
Unntak for Palestina?
Med dette mørke bakteppet skulle ein trudd at det internasjonale samfunnet gjer alt i si makt for å stoppe desse umenneskelege lidingane. For det regjerer framleis konsensus rundt ein regelbasert verdsorden, i alle fall på papiret.
Men når det kjem til Palestina, kan det visst gjerast unntak?
Songkonkurransar og fotball er visst berre politiske i nokre tilfelle
Ved Russlands angrep på Ukraina var vi raske med å gi sanksjonar, som var ein rett respons av storsamfunnet.
Å reagera der det gjer vondt, økonomisk og på kulturnivå, har effekt. Men oljefondet vårt er framleis investert i palestinsk folkemord og ulovleg okkupasjon på Vestbreidda, og ei rekkje norske selskap både samarbeider med og er investerte i israelske selskap som bidreg til okkupasjonen.
Israel får framleis delta i internasjonal fotball og stengjast ikkje ute frå kulturkonkurransar som Eurovision. Songkonkurransar og fotball er visst berre politiske i nokre tilfelle, og ikkje når det kjem til Israel.
Ingen protestar
FNs generalforsamling erklærte at okkupasjonen måtte ta slutt innan 18. september i år, men dagen passerte så godt som utan ein lyd.
Våpenkvila som tredde i kraft 10. oktober har ikkje medført noko stort anna enn at media har stilna. Norsk Folkehjelps generalsekretær Raymond Johanson sa i NRKs nyheitssending 26. november at det ikkje er ei våpenkvile når ho blir brote dagleg. Ei utsegn som burde vere så openberr, likevel kan det verke som norske medium og politikarar ser saka som løyst. Som om saka er løyst når born har vorte drepne kvar einaste dag på Gaza sidan våpenkvila tredde i kraft. Men det er meir behageleg å lata som.
Det er lett å kjenne seg liten i møte med så stor liding
Det er lett å kjenne seg liten i møte med så stor liding, som etter så lang tid berre held fram med å gjenta seg.
Når dei som styrer ikkje viser reell handlingsvilje og ser ein annan veg, er det desto viktigare at vi minner dei på menneskerettsbrota som held fram med å skje, trass i «våpenkvila».
Solidaritetskamp
Vi er leie av å gå i motbakke, så klart er vi det, men det tyder ikkje at vi kan gi opp.
Å lukke auga er ikkje eit alternativ for menneska på Gaza, så då kan det ikkje vere det for oss heller. Det er no vi for alvor må halde fast i solidariteten.
