Å, kjærleik! Å, kjærleik! Når han dukkar opp, er han jo ikkje til å ta feil av.
Denne artikkelen er eldre enn 1 år gamal. Det betyr at noko av informasjonen kan vere utdatert.
Denne leiken som leikar så kjært i hovud og bryst. Andre gongar kan ein tvile på at han i det heile tatt finst. Og om så er: Vil han kome vår veg? Å ja da. Det vil han. Det er så mange slags kjærleikar.
Ein kjærleik eg las om nettopp, og som fascinerte meg slik, var ein som Per Olov Enquist skriv om i boka Nedstörtad engel. Der dukka det opp ein karakter som heitte Pasqual Pinon. Eg vart nysgjerrig. Var dette ein karakter som faktisk hadde levd? Det viste seg å stemme. Denne Pinon var ein mann som levde tidleg på 1900-talet. Han var kjent som ”The two-headed mexican”. For han hadde faktisk to hovud. Eller nei. Han hadde ikkje to hovud. Han hadde sitt eige, og oppå dette sitt eige hovud, vaks ein kjempetumor. Frå han var ganske ung vart han halden i ei gruve. Til vern mot ulukker. Gruvearbeidarane heldt han der, fordi dei trudde han var djevelen sin son. Slik ville han verne dei mot at gruva rasa saman. – For ikkje ein gong djevelen vil vel drepe sin eigen son?
Så han levde der, sat der, ganske stille, og var til. Heilt til ein sirkustrupp reiste forbi. Dei fekk høyre om denne mannen med to hovud, dei fann han, kjøpte han ut av gruva og tok han med i truppen. Ei metallplate forma som ei maske vart operert inn under huda på tumoren hans, slik at den skulle ta form som eit andlet. Auge, nase, lepper, kinnbein. Som igjen vart sminka. Slik fekk Pasqual to hovud. Under sirkusframsyningane sat han helst på ein stol. Det einaste han gjorde var å slenge hovudet attover, slik at folk kunne sjå at det eine hovudet faktisk sat fast i det andre. Det var kjøt og blod imellom dei.
Men i boka til Enquist spinn forfattaren vidare på denne sanne historia. Han går ut av røynda, og framstiller tumoren til Pasqual som ei kvinne. Eit kvinnehovud. Ho heiter Maria. Ho lever, men berre som eit hovud på Pinon sitt hovud. Ho har auge, munn, lepper. Ho kan ikkje snakke, men ho syng. Berre Pinon kan høyre det. Stundom syng ho vakkert, stundom syng ho vondt. Leppene hennar rører seg, ein kan sjå at ho syng. Men ho syng berre innover i den kroppen dei deler.
Dei deler kropp, men dei elskar kvarandre. Pinon visste det ikkje før han kom ut frå gruva, at han elska Maria. Ikkje før han fekk sjå henne, og syntest ho var vakker. Dei elska kvarandre. Tenk det. Dei elska kvarandre. Kjærleiken budde i dei.
Flaks eigentleg, kan ein vel seie. Sidan dei plent måtte leve saman. Men fyrst og fremst vakkert.
Då eg fordjupa meg i Pasqual Pinon si historie, kom eg også over ei anna historie som gjorde inntrykk. Berniece Smith var også ein del av eit sirkus på tidleg 1900-tal. Eit av desse sirkusa der ein gjerne synte fram menneske som hadde kroppslege avvik, eit freakshow. Berniece var fødd utan bein, og begge armane hennar var vridde. Alt frå ho var lita jente dreiv ho med framsyningar. Ho kunne stå på hendene, eller gå på hendene.
Ein gong, under ei framsyning, såg ho han: Aurelio Tomaini. Han stod der. I all si fulle lengde, to meter og tretti, og såg på henne. Vesle Berniece såg denne kjempa, og skjøna at her stod kjærleiken. Her stod han. Ja visst, dei var ulike. Kanskje det mest umake paret verda har sett. Men dei fann kvarandre. Dei ville ha kvarandre. Kva betyr vel då utsjånad? At dei var ulike? Kvifor skulle ikkje Al, sjølv om han var to tretti, kunne forelske seg i Berniece med sine 80 centimeter? Ingen grunn til å la vere. Ikkje mogleg å la vere, heller, når slikt skjer.
Dei gifta seg, og drog på bryllaupsreise til Niagarafossane. Eg ser det føre meg. Korleis dei står på dekk i ein båt som glir oppover elva, nærmar seg dei mektige fossane. Al lyfter Berniece opp i armane sine, ho legg dei vridne armane om halsen hans. Sjå, seier Al. Er det ikkje vakkert, spør Al. Jau, svarar Berniece. Det er vakkert. Og så kyssar dei. Lenge. Dei elskar kvarandre. Dei står der ved Niagarafossane og elskar kvarandre så hjartestrengane skjelv og tindrar som ei vindharpe.
Slike historier rører meg slik. Ein får liksom ei heilt ny tru på kjærleiken. At han kan dukke opp, heilt uventa, frå ingen stad, og slå ned som eit lyn. Pow! Så er ein der. Så er ein akkurat der ein har lengta etter å vere. Om ein er to meter og tretti, eller åtti centimeter: kjærleiken kjem når han skal.
