Ny folkevandringstid i Noreg

Kva hjelper det at verda har blitt mindre, når alle fotgjengarar er i si eiga verd, og nektar skyve vekk gardina og vinke til dei hine? Mannen har tatt privatlivet med seg ut i gata, og er svært nøgd med det nye tilværet sitt. Aldri meir daudtid med slitsam trafikkstøy, køyretøy ein må passe seg for, kjente ein må helse på, regn ein må skunde seg vekk frå. No er det berre å late att augene og late som ein er heime. At fotgjengaren grev bort heile grunnvollen i trafikkulturen, nemleg kommunikasjon, er han ikkje det minste lei seg for. Tankane kjem rett og slett ikkje inn i slike banar, dei vert galant leidd utanom av hovudtelefonane, som stakar ut kursen til hjernecellene for for kvart einaste steg. Yndlingsmusikken lagra på MP3 på veg til jobb. Yndlingsradioprogrammet på veg heim frå jobb. Ikkje eit sekund å kaste bort på bilar og andre uromoment i bybiletet. Sidan dei ikkje høyrest, vedgår dei han ikkje lengre. Varm musikk som renn mildt nedover nakken dusjar bort alt ansvar for å sjekke om det er grøn mann og om det faktisk finst fotgjengarfelt der ein kryssar gata.

Det er forresten ikkje berre sofakroken mannen har med seg på sin daglege gatevandring. Kontoret har også fått plass, om mogleg endå meir diskret. For headset til mobiltelefon treng berre propp i den eine øyret, slik at det er enda enklare å lure bilistane til å tru at ein faktisk er nokolunde til stades i trafikken. Kan hende dei berre trur ein er gal, at ein går og snakkar med seg sjølv, men at ein iallfall er oppmerksam. Helt til dei ser den vesle svarte leidningen som snik seg inn i øyrekanalen, og brått fattar heile samanhengen. Hovudet er på jobb, midt inni ein viktig forhandling, det er berre kroppen som kryssar gata, og som nesten vart påkøyrt for tredje gong i dag. Og det er jo det indre som tel.

Fotgjengaren har endeleg vunne kampen mot dei på hjul, særleg over den mjuke trafikanten som ikkje har hardt nok hjarte eller tilstrekkeleg motstandskraft. Sistnemnte må berre nærme seg bakfrå i full fart og ringe så mykje han vil med den påkravde bjølla for å varsle om at han treng ein halv meter ekstra av fortauet for å komme seg forbi utan å måtte køyre ut i gata. Det hjelper ikke så mykje. For om den gåande ikkje flyttar seg av di han er i ei anna verd og ikkje høyrer den klingande sykkelbjølla, då er det jo ingen som kan klandre han for det. Han køyrer ikkje på nokon, han berre ruslar stille og fredeleg. Det er dei hine som må passe seg, dei som stressar og bråkar og køyrer på. Syklisten får berre ta til takke med ein bråbrems eller med å slenge seg ut av fortauet i siste liten og håpe på at det ikkje er nokre hardare trafikantar som vil dele gata med han akkurat då. Sjansane er nokså store for å overleve.

Mannen i gata er ikkje som før. Individualismen har tatt frå han all evne til å fungere i trafikken, og gjort han til ein uansvarleg liten unge som ikkje ser og høyrer slik vaksne gjer, og som difor må handsamast med varsemd. Dette ville fungert etter måten bra, om resten av trafikantane hadde teke vare på sin manndom. Men i staden for å smile overberande, klappe fotgjengaren på skuldra og seie ”Jaja, du blir vel vaksen igjen ein gong”, er dei sjalu og ynskjer også å ta med seg sofakroken og kontoret på sine ferder. Dei klarar det berre delvis, for dei slepp ikkje unna ansvaret for å ikkje å kollidere. Bilisten som snakkar i telefonen har aldri vorte heilt stoverein. Syklisten med MP3-spelar risikerer framleis tort og svie om han skulle være så uheldig å køyre ned, på, eller i verste fall over ein av sine landsmenn.

Det finst enno ei felles verd for dei på hjul, ei verd med reglar og ansvar. Men kan ho bli ståande? Etter nokre år til med avundsjuke vil nok dei køyrande skjønne at slaget er tapt, at det er berre å finne fram MP3-spelaren og mobiltelefonen og slå fylgje inn i fridommen. Noreg vil atter ein gong ha eit vandrande folk, der alle reglar er overflødig og det ikkje er så farleg om ein krasjar eit par gongar på veg til jobb. Faktisk treng me korkje kontor eller hus, for alt kan skje på vandring til og frå. Det einaste som trengst er matpakke og ein paraply. For det er dette det er, den store ideen bak øyretelefonane; å la mennesket forsonast med naturen. Eigenleg er mannen i gata i ferd med å utføre ein grøn revolusjon. Han gjer alle dei på hjul grøne av misunning, heilt til dei gjev opp og slår fylgje ut i frisk luft og fridom, ei verd fri for reglar og ansvar. Ei verd der det alltid er grøn mann.