Tom Roger Aadland får ikkje nok av Dylan

Klar med meir Dylan

Tom Roger Aadland sit i den svarte signaturhatten sin og grundar over det å på nytt å skulle gjere Dylan på norsk. At nynorsk ofte har kortare ord, passa bra for ein kar som sterkt hevdar at Dylan er ein syngjande diktar som skal lyttast til, ikkje lesast.

– Det klanglege er ein svært viktig del av det. Høyrer du på dei gamle bootleg-ane, innser du at han prøver seg fram med orda, vrir dei vidare. «Shakes» blir til «aches», smiler han skrått og legg til:

– Ein klarer ikkje heilt å bestemme seg for om det er høgkultur eller gatepoesi.

LES OGSÅ: Forelska seg i rockepoeten som 14-åring 

I hovudet
Det er altså Bob Dylans sjuande studioalbum, «Blonde on Blonde», frå 1966 som Tom Roger Aadland har gyve laus på denne gongen – i den grad gyve laus er treffande for den tilsynelatande stillferdige haugesundaren. Han sat iallfall i sofaen heime med ein gitar og nærmast tenkte fram omsetjingane, tolkingane, av dei femti år gamle Dylan-låtane.

I tråd med tanken om at Dylan er ein syngjande diktar, kjentest ikkje penn og papir som det rette valet.

– Det meste gjekk føre seg i hovudet mitt. Eg song linjene eg skulle omsette, las dei ikkje, sjølv om det å syngje setningar i melodi er surrealistisk. Det er mest lystvekkjande å sitje med ord, leike. Nesten fysisk.

Aadland byrja Dylan-reisa si med «Blod på spora» i 2009, der han vann hjarta til sjølv hardbarka dylanologar med tolkinga si av 1975-skiva «Blood on the Tracks». Han hadde tenkt å vente lenger enn sju år, seier han til NTB.

– Gjendikting er ein sidesyssel. Men eg såg lyset med eit par Dylan-album.

Høyr «Eg må ha deg» frå plata «Blondt i blondt»:

Utan vaskesetel
Med det meiner Tom Roger Aadland at han innser at han vil komme i mål. For det er ikkje gitt. På «Blondt i blondt», som den norske tittelen til slutt vart («det var nesten det aller vanskelegaste, ingen veit kva tittelen betyr, og mange skreiv til meg med sine meiningar»), sleit han med «Sad-Eyed Lady of the Lowlands».

– Den var fjelltoppen som lenge kjentest umogleg. Så vart eg inspirert, det var nesten som å skrive ein låt. Orda berre kom, seier Aadland, som fekk dei til å handle om «Sorgsame kvinne ifrå Jæren» med ein hærskare av vidunderlege, norske ordbilete.

– Tekstane hans er ikkje så mystiske. Dylan bruker veldig konkrete bilete, og ein treng ikkje eigentleg forstå dei. Eg trur ikkje Dylan følte behov for nokon vaskesetel, det er meir som film. Det følgde ikkje tekstark med platene hans før på 1970-talet, seier Tom Roger Aadland, som likevel følgde Dylan i éin ting:

– Han bruker mange sitat som han plukkar frå ei felles referanseramme, og eg prøver å gjere det same på norsk. Med levande rammer setter du ting i sving hos lyttarane, i motsetning til om du berre bruker ukjente omgrep, seier Aadland – som erstatta Shakespeare med Holberg, Memphis med Bergen i «Sitje fast i Strileland med sentrumsblues i kveld», mens Dylans pillehatt vart til … «Leopardskinnsbunadshetta di».

Også Tønes har teke for seg Dylan: – Det er noko med måten han framfører songane sine på

Alltid vidare
Éin ting er orda. Men kva med musikken? Der går Tom Roger Aadland – med eit sterkt musikarlag rundt seg – andre vegar og legg «Blondt i blondt»-låtane i eit mørkare, meir tåkefylt landskap enn originalen.

– Dylan skildrar ei foranderleg verd, da hadde det vore rart om musikken var fryst. Eg og produsent Lars Voldsdal tenkte høgt om kvar låt, kva det var naturleg å flytte, mens andre fekk bli litt den same staden. Dylan gjer stadig om på eigne låtar og går vidare, akkurat som Bach og Shakespeare leverte varene og heldt fram. Det kjennest som ei slags standby-velsigning frå han, eit slags «gjer kva du vil, så lenge du vil ein stad», seier Aadland.

Som naturlegvis fekk offisielt løyve til å lage «Blondt i blondt» også.

– Kvifor gjer du dette eigentleg? Du er sjølv inne på at dette er sideprosjekt, og at du helst vil ut med dine eigne låtar?

– Eg har svart mykje forskjellig hittil, men det siste trur eg fanga det: at det er mest fordi eg vil syngje det. Eg trur Dylan kunne sagt noko liknande sjølv. Det miljøet som ein song er, har du lyst til å oppsøkje – igjen og igjen.

Foto: Gitte Johannessen / NTB