Den gamle mannen og heisen
Denne artikkelen er eldre enn 1 år gamal. Det betyr at noko av informasjonen kan vere utdatert.
Eg skulle ned til frukost. Ein heilt vanlig dag på hotell i Bergen. Dørene gjekk opp og inne i heisen stod ein eldre mann. Eg syntest det var noko kjent med denne vesle svartkledde mannen med hatt. Men det tok eit sekund før blikka våre møttest og eg forstod kven han var. Dørene gjekk igjen bak meg, og eg stod åleine i ein heis saman med Leonard Cohen.
Eg visste jo at han var i byen. Eg visste godt at han hadde hatt konsert dagen før. Kvelden før skulle eg nemlig ut for å få meg noko mat, og då trefte eg omtrent alle dei 11.000 som skulle på Leonard Cohen-konsert. Eg møtte ein vegg av Cohen-fans: Godt vaksne offentlig tilsette med nokre års høgare utdanning, folk som sett pris på at det framleis finst artistar som skriv songar med skikkelige tekstar. Ein og annan svartkledd femtifireåring med jobb i kultursektoren og nattjazz-trøye. Men dei fleste var fornuftig kledde i gode sko og vindtette jakker, med sekk på ryggen. Cohen-fans er nok typen som les seg opp på førehand og veit at Cohen-konsertar gjerne varer i fire timar. Alle som bur i Bergen, veit at i løpet av fire timar kan du oppleve hagl, ekstremvarme, regn og plutselig haust. Cohen-fansen hadde nok både badetøy, ullteppe og ekstra skitupp i ryggsekkane.
Uansett. Poenget var at eg visste godt at han var i Bergen. Så det burde ikkje komme som ei bombe at han stod i ein hotellheis i denne byen. Eg visste naturligvis ikkje at han budde på akkurat dette hotellet. Men det kunne eg ha tenkt meg. Hotellet ligg ikkje langt frå konsertstaden. Og det burde heller ikkje overraska meg at han stod der heilt åleine. Han er ikkje typen som omgir seg med livvakter og leiger to hotelletasjar for å ha rikelig med plass til narkotikamisbruk, kvinnemishaldning og kasting av fjernsyn. Herregud, mannen er nesten hundre år gammal. Han klarer sannsynligvis ikkje eingong å løfte eit fjernsyn.
Så eg burde vore førebudd. Og eg burde vore i stand til å oppføre meg normalt. Eg har møtt kjende menneske før. Eg har ved fleire høve tidligare konversert med folk som har gitt ut plater og klart meg nokolunde bra. Det var ingen grunn til at dette skulle vere så problematisk.
Vanligvis, viss eg møter ein eldre herre med hatt i heisen, smiler eg og seier «good morning». Eg jobbar med å bli ein slik fyr som smiler og seier «good morning» til framande i heisar. Fordi eg liker slike folk sjølv. Og fordi eg liker tanken på at folk reiser heim og seier at i byen der dei var på tur var det veldig hyggelig. Framande sa «good morning» i heisen og alt mulig.
Det burde eg sjølvsagt også gjort no. Men no var det for seint. No hadde vi allereie delt heis i ein etasje. Det ville ikkje verke heilt friskt å plutselig snu seg no og seie «Good morning».
Eg veit ikkje kvifor eg ikkje takla dette. Eg er ikkje eingong Cohen-fan. Eg har ikkje noko imot han. Men eg har ikkje noko spesielt nært forhold til musikken hans heller. Men der eg stod i heisen var eg heilt ute av stand til å oppføre meg avslappa, fullstendig ute av stand til å tenke på noko anna enn korleis ein oppfører seg i ein heis med Leonard Cohen.
Eg blei ståande rett innanfor døra, unaturlig nært veggen, nesten demonstrativt så langt unna Cohen som mulig. Der stod eg og tenkte:
No deler eg heis med Leonard Cohen. Og han må ikkje legge merke til at eg synest det er litt rart å dele heis med Leonard Cohen.
Så begynte eg å plystre.
Det har blitt meg fortalt at eg av og til gjer det utan å vere klar over det sjølv.
Så blei eg klar over at eg plystra.
Og så blei eg klar over kva eg plystra.
Eg stod der, i ein heis saman med Leonard Cohen, og plystra «Hallelujah»,
Ikkje berre er «Hallelujah» ein Cohen-song. Det er den einaste Cohen-songen som absolutt alle kjenner til, sjølv dei som ikkje aner kven Leonard Cohen er. Den stod eg der og plystra. Ikkje eit interessant tredjespor frå ei mindre kjent Cohen-utgiving. Neidå. Hallelujah.
Vi var nede. Eg prøvde å redde situasjonen med å signalisere smilande at han kunne gå ut av heisen først, og innsåg litt for seint at det kanskje kunne bli oppfatta som nedlatande av ein eldre mann i god form. Han trippa lett ut av heisen utan å sjå på meg.
Og reiste sikkert heim og fortalde at i Bergen var det ikkje veldig hyggelig. Framande stod med ryggen til og plystra «Hallelujah» i heisen og alt mulig.
Stod først på trykk i Aftenposten 2. september.
