I medgang og medgang

Om du hadde spurt meg for ein månad sidan, eller ei veke sidan, kva planar eg hadde for 17. mai, ville eg garantert ikkje sagt «Eg skal sjå ishockey.»

Eg har ikkje noko forhold til ishockey. Eg vaks ikkje opp og drøymde om å bli ishockeystjerne. Då eg vaks opp, visste eg neppe at det fanst ishockeystjerner. Eg har aldri spelt ishockey. Med mindre du reknar at nokre kompisar og eg snekra våre eigne køller og vakla på skøyter på eit lite tjern som var islagt eit kvarters tid kvar vinter. Eg er ganske sikker på at det vi dreiv med ikkje kan reknast som ishockey. Det einaste poenget var å ikkje bli den første til å gå gjennom isen. Eg er ikkje eingong sikker på om vi hadde puck.

Ishockey – når eg tenker meg om: alle idrettar med køller – var noko som berre fanst i utlandet og på Austlandet. Akkurat som husokkupasjonar, svensk tv og folk som heiter Stian.

Ingen spelte eller interesserte seg for ishockey der eg vaks opp på Vestlandet. Og ingen heitte Stian. Dei einaste eg visste om som heitte Stian, var austlendingar som var med i sketsjar i ungdomsprogrammet Halvsju, der dei utan unntak blei utsette for mobbing eller motepress frå folk med dyre boblejakker.

No har eg møtt fleire som heiter Stian. Og 17. mai såg eg altså ishockey på tv.

Og det gjorde eg utelukkande fordi eg hadde fått med meg at Norge gjorde det bra i VM. Veldig bra. Sensasjonelt bra, hevda nokon. Og no skulle Norge spele kvartfinale, på nasjonaldagen. Mot sjølvaste Russland. Eg lukta storhending. Dette ville eg ha med meg.

Fordi eg er, som du har forstått, ein klassisk medgangssupporter.

Ekte fans liker ikkje medgangsupporterar. Dei skuler på oss. Og tenker: «No følgjer du med ja, men kvar var du då vi alltid tapte?»

Og eg forstår at det er irriterande, når du har vore med gjennom den tunge tida, då alt var trist, og så kjem det nokre bekymringslause tullingar som eigentlig ikkje er interesserte og henger seg på når det er fest. Eg forstår at det er irriterande.

Det er som når fotballaget frå byen din plutselig ein sesong gjer det bra, og fleire begynner å gå på kampane. Då klarer ikkje ekte fans å berre glede seg over at laget speler godt for fulle tribunar. Nei, då står du der og skuler på sidemannen og tenker: «No er du her ja, men kvar var du då vi tapte 4-0 mot Randefjord i regn?»

Det er som når favorittartisten din – han du har elska heile livet, i lange periodar heilt åleine – plutselig får ein kjempehit. Og for første gong i historia kjem han til byen din, og det er fullt hus, og favorittartisten din ser ut til å storkose seg på scena. Men i staden for å glede deg over kor mange som får oppleve helten din i slag, så ser du skrått på sidemannen og tenker: «Du beveger leppene, men eg ser det nok: Du kan ikkje eigentlig teksten til «Just stole my heart» frå 1991. Du berre latar som. Og kvar var du i den tunge perioden mellom 1994 og 1999, då han berre laga elendig innadvendt musikk som ingen ville høyre på?»

Til deg som er ekte fan: Eg forstår at vi er irriterande. Men eg skulle også ønske at du kunne glede deg over oss. Eg veit du eigentlig vil. La meg prøve med ei samanlikning:

Noko som alltid gjer meg glad på 17. mai, er blide menn i litt for små dressar. Dei går der, hand i hand med bunadkledde koner, og smiler desse fjollete smila som menn i litt for små dressar smiler når dei har tatt seg eit glas med cava sjølv om klokka er berre elleve. Det smiler ikkje fordi dei er småpussa. Eller fordi dei er spesielt glade i cava. Men fordi dei vanligvis ikkje drikk klokka elleve. Det fine fjollete smilet kjem frå sjølve gleden ved å gjere noko ein vanligvis ikkje gjer.

Det er når ein har det slik at ein tenker: Kanskje burde eg ringe venner oftare, på ein tilfeldig laurdag, og så tek vi med oss ektemakane våre i bunader og små dressar, drikk eit glas cava klokka elleve, og går ein tur i byen og smiler fjollete.

Det er når ein gjer ting ein vanligvis ikkje gjer at ein tenker:

Denne artisten er jo kjempebra, kvifor har eg ikkje høyrt meir på han?

Ishockey er jo faktisk spennande. Kanskje eg burde begynne å gå på kampar?

Og kanskje ikkje, sjølvsagt.

For vi er ikkje like kompromisslause som deg, vi som er medgangssupporterar.

Men eg veit du liker oss litt. Eigentlig.

Stod først på trykk i Aftenposten 19. mai.