Paradis er her

Når ein ser slikt, så kan ein naturligvis slå fast med stor sikkerheit at det snart er val. Men bortsett frå det: Korleis skal ein reagere når ein ser sånne bilde? Mange reagerer naturligvis med latter, nokon med skuldertrekk, andre med sinne. Eg reagerer med ei inderlig lyst til å hjelpe.

Der har du meg.

For eg forstår at dette er vanskelig. Seriøst. Eg forstår verkelig at det er vanskelig. Du er politikar. Du gjer det bra for tida. Du snakkar om skulepolitikk. Du er på ein skule. Du er omgitt av fotografar, flirande folk som aldri har gjort eit ærlig dagsverk i sitt liv, og som aldri har løfta ein finger for å forbetre norsk skulepolitikk. Nokon seier: «Hopp! Det blir eit bra bilde!» Kanskje er det ein fotograf som seier det. Kanskje er det ein av dine eigne medarbeidarar, ein av dei som planlegg valkampen din. Hopp, seier nokon. Hopp.

Det er berre ein ting å gjere då. Du kan ikkje gjere noko anna enn å hoppe. Eg forstår det.

Du kan prøve å nekte, sjølvsagt. Eller seie høflig nei. Det går ikkje. Uansett kor gode grunnar du har, uansett kor godt du argumenterer for at du ikkje vil hoppe paradis for fotografane. Uansett kva du seier, så vil det høyrest om som om det du eigentlig seier er:

– Eg er ikkje spesielt sporty

Eller:

– Eg liker ikkje barn

Eller:

– Eg tek meg sjølv veldig høgtidlig

– Eg kan ikkje hoppe

– Eg er sur

– Eg har ikkje humor

– Eg har ikkje lyst på veljarar

Eller:

– Dra til helvete, flirande pressefotografar som aldri har gjort eit ærlig dagsverk og som aldri har løfta ein finger for å forbetre norsk skulepolitikk. Eg har ein viktig jobb å gjere.

Og mykje av dette kan forsåvidt vere både sant og fornuftig. Men du vil ikkje framstå sånn. Ingen av oss vil det. Ein vil jo vere hyggelig. Så du hoppar. Og du hoppar fort, for at det skal gå fort over. Og du håper at bilda ikkje blir for ille. Du knip att augene og tenker på veljarane. Medan dei flirande pressefotografane prøver å fange deg akkurat når du ser som verst ut, når ingenting stemmer, når du er klønete, desperat og fortvilt, alt på ein gong.

Eg forstår at dette ikkje er lett. Og eg forstår at det eigentlig ikkje er nokon som vil at det skal vere sånn at politikarar hoppar paradis på bilde. Ingen vil det. Det berre blir sånn.

Det er som når du inviterer ein halvfjern kjenning på middag, berre for å vere høflig, og den halvfjerne kjenningen takkar ja, berre for å vere høflig, og de ender opp med å ete middag saman, sjølv om begge veit at ingen av dykk eigentlig har lyst til dette.

Sånn er det i valkampen også. Politikaren har eigentlig ikkje lyst til å hoppe for fotografane. Og fotografane har sikkert eigentlig ikkje lyst til å ta hoppebilde. Eigentlig har dei sikkert lyst til å ta ordentlige bilde. Av ordentlige ting. Og veljarane vil heilt sikkert heller høyre kva politikaren har å seie. Ingen vil ha hopping. Men ein vil jo vere hyggelig. Så ein hoppar.

Sjølv om ingen av oss eigentlig har lyst til dette.

Eg er konstruktiv og hyggelig av natur. Så eg vil hjelpe. Eg har spurt meg sjølv: Går det an å komme seg ut av ein slik situasjon? Går det an å for å eksempel la vere å hoppe paradis for fotografane, utan å samtidig framstå som humørlaus, sjølvhøgtidlig, barnefiendtlig og sur?

Neppe.

Men la oss i alle fall prøve. Derfor, kjære politikar, her er nokre forslag til ting du kan svare neste gong ein fotograf eller ein valkampmedarbeidar seier «hopp!» eller «dans!» eller «rutsj!»:

– Gjerne. Bli med!

– Nei. Eg har folk til slikt.

– Sjå der! Ein kjendis!

Sånn. Det var i alle fall nokre forslag til korleis vi kan stoppe hoppinga i valkampen. For vi må ikkje gløyme at det eigentlig ikkje er nokon av oss som vil ha det.

Denne artikkelen stod først på trykk i Aftenposten 9. juni..