Skrivekonkurransevinnar: «Min heimstad er ikkje eit hus»

Heimstaden min er ikkje eit hus med fire veggar og ei dør.

Det er ikkje ein by eller ei hytte.

Ikkje ta det feil, eg har eit fint hus, og eg bur i ein fin by, men eg følar meg mest heime når eg er på handballbanen.

Litt til høgre, ned ein bakke, bortover mot vest og inn gjennom ei dør finn eg det: Rosenborghallen. Eit fantastisk kvitt murbygg med fleire titals vindauge og ein nydeleg dør som tar meg inn til den magiske, vedunderlege hallen.

No overdriv eg kanskje.

Hallen er ikkje så magisk, den er rett og slett ganske dårleg. Golvet er glatt og tribunen er gammal, men likevel er det noko magisk med det.

I hallen kan eg spele handball, og handball er heimen min. Eg veit ikkje om det er folka på handballaget, kanskje det er den fantastiske keeperen, eller dei morosame trenarane, men det er noko som gjer dette til eit heim for meg. 

Det er kanskje ikkje rart at eg tenkjer at handball er heimen min.

«Den fantastiske keeperen» er rett og slett min beste ven og mora mi er jo ein del av dei «morosame trenarane».

Men sjølv om det er familien og vennar som er rundt meg på treningar, kampar og cupar, føler eg noko meir. Det er noko som knyter meg og denne sporten så tett saman at eg trur eg aldri kjem til å gje slipp på det.

Kanskje det handlar om å vinne.

Laget mitt vinn mykje, men det er ikkje det.

Eg føler det same om eg vinn eller om eg tapar, om vi grusar eller blir grust.

Handball fyller meg, eg klarar ikkje å slutte å tenkje på det. 

Kanskje det er litt kleint. Kanskje det er litt rart at så mykje som å kaste ein ball med vennar betyr så mykje for meg.

Eg synast det er litt kleint sjølv, eg veit at eg er litt rar som berre tenkjer på ein sport. Men viss klein og rar er det eg må vere for å oppleve så mykje glede og fridom er det den prisen eg betalar. 

Å spele handball for meg betyr at eg kan vere fri.

Det betyr at eg kan gjere kva eg vil, tenkje det eg vil og vere den eg vil.

Sjølv gjennom tøffe periodar og harde dagar stiller alltid handballen opp, den vil alltid vera der for meg og eg kan alltid gå tilbake til den.

Handball er min første kjærleik og min lengste, eit liv utan handball for meg hadde vorte grufullt. Det hadde vore som ein del av hjartet mitt vart rive rett ut av kroppen min.

Å spele handball er ikkje berre min lidenskap, men også mange andres. Og eg kjenner hundrevis av folk som synest det same som meg. 

Dette innlegget er for alle som spelar og for alle som ikkje spelar.

Eg vil visa kva som er så bra med handball, og kvifor det er noko eg anbefaler til alle rundt meg og til deg som lesar.

Så gje det ein sjanse, det treng ikkje å vere lidenskapen din eller det du brenner for, men eg vil love deg at du aldri kjem til å angre om du startar.

For å starte på handball er det beste valet eg nokon gong har tatt, det gav meg ikkje berre glede, men også ein heim.

For handball er min heimstad.