På ein skala frå éin til ti har ein seriøs tematikk, som kan treffe både eldre og yngre lesarar.
«Skal eg aldri bli normal?»
Eit spørsmål dei fleste tenåringar har stilt seg sjølv, ein, eller kanskje hundre gongar. Og blant dei som har stilt seg sjølv det spørsmålet, er Miriam, hovudpersonen i romanen På ein skala frå éin til ti.
I tillegg til å vere ein heilt vanleg vidaregåandeelev, som vil henge med vennar og snakke om gutar, har Miriam ein skade i foten, som gjer at ho heile livet har kjent på det å vere annleis. Og verre blir det, den dagen legane truar med å ta livet av Miriam sitt sosiale liv; ved å seie at dei kanskje må amputere foten hennar.
Info om boka:
Forfattar: Ann Helen Kolås Ingebrigtsen
Forlag: Samlaget
Sjanger: ungdomsroman
Sidetal: 158
Såre og realistiske skildringar
På ein skala frå éin til ti er forfattar Ann Helen Kolås Ingebrigtsen sin tredje roman, og vert omtalt som ei svært personleg bok. Ingebrigtsen har sjølv opplevd noko av det hovudpersonen i romanen går gjennom. Desse personlege erfaringane, er nok ei av årsakene til at skildringane i boka av det å ha ein skade, og det å kjenne seg annleis, er så gode.
I tillegg til å vere ei god og sår tenåringsbok, gjev På ein skala frå éin til ti lesaren ei moglegheit til å sjå livet frå eit anna perspektiv, og til å kunne sette seg inn i andre menneske sine liv og kjensler. For det å få høyre korleis den fysiske smerta, og angsten for å vere annleis, pregar Miriam, vil også prege lesaren og gje innblikk:
«Trakka mine har ulik lyd, som om eg har på éin støvel og éin sko. Til og med når eg ligg stille og kviler, tenker eg på det, for det verker sånn i beina at eg snart ikkje held ut lenger. Eg tenker på om eg nokon gong kjem til å bli betre. Men aller mest tenker eg på at ingen nokosinne må få sjå kor stygge bein eg har.»
Trass i at boka har ein sår og vanskeleg tematikk, har På ein skala frå éin til ti eit godt driv, godt språk, og er relativt lettlesen. Boka er heller ikkje særleg lang, noko som for mange kan gjere det lettare å faktisk sette seg ned å lese ho.
Samstundes blir handlinga delvis svekt av bokas lengde. Ho kan verke overflatisk, då ein ikkje får like mange skildringar og like mykje ytre og indre handling, som ein hadde fått i ei lengre bok. Men for bokas målgruppe, ungdom, kan den lettlesne måten handlinga i boka blir framstilt, vere ideell.
På ein skala frå éin til ti er på mange måtar veldig lik andre ungdomsromanar. Han har ein seriøs tematikk, som kan treffe både eldre og yngre lesarar. Eg vil anbefale boka til dei som sjølv har opplevd liknande, kjenner nokon med eit fysisk handikap eller berre vil forstå menneske med andre utfordringar enn seg sjølv.
