DIKTAREN ARNT BIRKEDAL – EIN LYSTIG ALVORSMANN

Han kjem ikkje med store fakter og gjer seg til med allslags språkleg pynt, og heller ikkje mumlar han uforståeleg i skjegget. Han snakkar oppglødd til deg om det som fell han inn, nær og tillitsfull i tonen, ofte fin i målet, men rå og kontant når det trengst. Arnt Birkedal har skrive mange viktige bøker for born, unge og vaksne. Han debuterte i 1983 med diktboka Balladen om hålet i dørå, og har seinare skrive både forteljingsbøker og diktbøker. I fjor gav han ut den vakre forteljingsboka Valentin, ei av dei beste bøkene som kom i 1998. Og no i haust kjem han med ei ny diktbok med den underlege tittelen (og ho andre) dikt, draumar. Her faldar han seg ut i heile sitt mangfald, og boka er full av store og små opplevingsrom – til å gå og stå i, til å sitja og liggja i, tenkja og drøyma i, minnast og gløyma i, le og gråta i, slå hjul og dansa i. Slik som for eksempel ”Sebra ved elvebreidda”:   Krokodillen ser lynraskt kva for ein sebra i den drikkande flokken som er dårligast i gym på skolen, som blir vald sist i ballspela, blir sitjande lengst, lenge på benken, med dei spisse knea, platte føtene sine.   Han leverer også overraskande og befriande bidrag til kjærleikslyrikken med dikt som ”Hadde eg nok”:   Eg skulle ikkje sagt det der om den nye frisyren din. Eg hadde likt deg nett like godt om du ikkje hadde hår i det heile tatt. Og om håret ditt rakk ned til golvet. Om eg hadde   lika deg like godt med tett panneull, aksleragg og fullskjegg? OK, OK, det er vanskelig å seia – men, hadde eg nok.   Det finst ikkje noko oppskrift på dikt. Kvart nytt dikt er jo bokstavleg talt ei ny oppskrift i seg sjølv. Dette får me aldri lov å gløyma når me les Arnt Birkedal – han tar vare på det urolege i språket, han veit at det gode diktet berre kjem fram når ein vågar seg utanom det vanlege. Det kan vera så lite, men det vesle er nok når det er godt nok. Som ”Eg stansar oppi lia – og ser”, og med det får diktaren sjølv, som rimeleg er, siste ordet:   Alle bakkane ho har vore, tatt ein pust, er blåbærtuer.