Statsminister med dårlig smak

Det er klart ein skulle ha engasjert seg meir. Men det har konsekvensar. Alvorlige konsekvensar. Ein konsekvens er at du før eller seinare, sannsynligvis før, pådrar deg eit verv. Sannsynligvis mange verv. Det finst langt fleire verv i Norge enn det finst engasjerte folk. Og med verv følgjer møte. Mange møte. Lange møte. Det einaste positive med det er at når du er opptatt i møte kvar einaste tirsdagskveld, så slepp du i alle fall å vere med på pub-quiz. Pub-quiz er som kjent ei oppfinning for folk som synest at det å gå ut bør likne litt meir på det å gå på skulen. Pub-quiz er tentamen med alkoholservering.

Nok om det.

Ein endå merkeligare konsekvens av å engasjere seg, er at du etter kvart må slutte å meine ting. Og det var då verkelig ikkje meininga. Men slik er det. Engasjement fører til verv og møte. Meir engasjement fører til fleire verv og møte. Og etter kvart begynner å du å klatre i systemet, og får meir høgthengande verv og får gå i meir høgthengande møte. Då må du begynne å ta hensyn, og vere litt meir forsiktig med kva du meiner og seier. Til slutt når du så høgt som det er mulig å nå som engasjert menneske, og blir statsminister (det kan skje den beste), og då må du slutte heilt å meine ting. Dette er ein av grunnane til at eg har bestemt meg for å aldri bli statsminister. For dette er rart. Eg reknar med at dei fleste går inn i politikken fordi dei meiner at noko er rett og noko er feil, og at det finst ting som er viktigare enn andre ting. Når du så når toppen av politikken og blir statsminister, då må du late som om alt er like viktig, og at du tek alt like alvorlig. Viss ein veljar kjem bort til deg på eit torg og foreslår noko, så kan du ikkje himle med auga og seie tungt ironisk: «Vi har såpass lite å gjere for tida, vi driv berre og regjerer litt, så dette brennande problemet skal eg ta tak i med ein gong.» Viss ein opposisjonspolitikar eller ein journalist kritiserer deg for noko bagatellmessig, så kan du ikkje seie: «Dette er faktisk ikkje viktig. No går eg tilbake til kontoret mitt og jobbar med ordentlige ting. Lykke til vidare i livet.»

Og så må du late som om du har dårlig smak. Når du er statsminister, så kan du ikkje sitte på eit kulturarrangement og skjere grimasar eller stikke fingrane i øyra, uansett kor forferdelig dårlig det måtte vere. Og du må late som om du synest folk er morsomme sjølv om dei absolutt ikkje er det. Denne veka såg eg nokre hjerteskjerande klipp på Dagsrevyen frå Erna Solbergs besøk i Sverige. Der møtte ho kongen og statsministeren og ein del journalistar. Og ho møtte dei rett etter helga då Norge smurde seg bort og Sverige vann begge stafettane i OL. Fuglane veit kva statsministrane og kongen snakka om. Eg veit det i alle fall ikkje. For journalistane spurde naturligvis berre om OL, smøring og medaljar. Ein svensk politisk kommentator hadde tatt med seg ein pakke smør som han ville gi til den norske statsministeren som ein liten gest etter at nordmennene hadde bomma med smøringa. Slikt må du late som om du synest er morsomt når du er statsminister. Sjølv om eg håper ho har lyst, så kan ikkje ein statsminister seie til slike folk: «Du er ikkje morsom. Du er ikkje sjarmerande. Du er ein femti år gammal mann i dress som står og held ein pakke smør. Gå vekk. Vi andre driv og styrer eit par land her.»

Det hadde vore forfriskande, naturligvis. Men du kan ikkje gjere det.

Det er dette eg vil unngå. Eg skulle gjerne blitt eit meir engasjert menneske, men eg er redd for at det vil føre til at eg må sitte i møte i årevis og til slutt ende opp ansikt til ansikt med ein femti år gammal mann i dress som held ein pakke smør og forventar at eg skal le av han.

Så nei. Eg lar det nok vere.

Minuset er sjølvsagt at då må eg på pub-quiz. Men det skal eg klare.

Først publisert i Aftenposten.

Les fleire Are Kalvø-tekstar her!