I det blå, framfor ei dør

Kalvø: I det blå, framfor ei dør

Vi skal alle vere glade for at sonderingane og forhandlingane om regjeringssamarbeid ikkje varer evig. Ein ting er at vi ein dag vil få ei regjering. Det er ikkje ei så stor sak. Ei regjering får vi alltids. Og den regjeringa kjem sikkert til å klare seg ganske greitt, akkurat som dei andre regjeringane vi har hatt.

Personlig er eg villig til å godta nesten kva regjering som helst og kva politikk som helst, så lenge det betyr at det er slutt på alle forhandlingane. Vi må få sleppe no.

Eg trur ikkje eg er den einaste som har drøymt om at dette skal ta slutt.

Erna Solberg og Siv Jensen har nok i dagevis drøymt om å igjen kunne gå nedover ein korridor utan at det står nokon i vegen.

Erna Solberg drøymer nok om å ein dag få lov til å bli intervjua sittande om noko ho har lyst til å snakke om, ikkje berre gåande om noko ho ikkje kan snakke om.

Politikarane drøymer nok i det heile om å få snakke om noko igjen. Det er grenser for kor lenge det er interessant å seie at tonen er god og at ein håper å komme fram til noko ein gong. Derfor prøver politikarane også å variere litt. Eg veit ikkje kvifor. Kanskje har dei lyst til å glede alle journalistane som har venta så lenge på å høyre frå dei. Kanskje vil dei underhalde litt. I alle fall er det ein tendens til at politikarar som ikkje kan seie noko, begynner å vitse. Og det kjem det aldri noko godt ut av. Då begynner KrF å snakke om at dei ikkje kan jobbe på søndagar, og så blunkar dei herlig sjølvironisk. Politikarane begynner å parodiere kvarandre. Vi må få sleppe no. Om slike samtalar trekker ut, er eg redd det er eit spørsmål om dagar før vi får sjå ein nestleiar i revekostyme.

Partileiarar drøymer om å kunne gå inn i ein heis, utan at det står fjorten journalistar rundt dei og tenker ut formuleringar om å hamne i heisen, om å vere på veg opp eller ned, eller om dører som står på gløtt eller opnar seg eller blir stengt.

Dei som skriv i aviser drøymer om noko anna, og ser med lengsel bort på utanriksfolka som har spennande stoff å jobbe med. Klima. Syria. The Fox. Det er grenser for kor mange gonger du kan skrive at utfallet av samtalane framleis er i det blå, sjølv om det er to blå parti involvert. Og kva anna har du? Kanskje noko med eit blått lys? Eller nokon som kjenner seg litt blå? Ein blues for regjeringssamarbeidet?

Det er ikkje lett.

Dei politiske kommentatorane drøymer om dagen då ikkje alle kollegaene deira vil vite kva dei meiner. Eller nei, forresten. Det gjer dei nok ikkje.

Men mange journalistar drøymer nok om å få fri om kveldane, i staden for å stå framfor ei dør og tippe kva som skjer bak døra. Dei kunne hatt kvalitetstid med familien. Eller sett første episode av «Broen» for å forstå kor vondt og vanskelig dei har det i Sverige og Danmark og kor greitt vi faktisk har det her. Dei kunne sett eit fint teaterstykke eller gått på kino for å sjå den norske Oscar-kandidaten. Men nei. Der må dei stå. Medan familie og venner lever liva sine og hyggar seg. Kanskje er vennene deira ute og markerer fårikålens dag. Og der må dei stå. På direkten i Dagsrevyen. Og seie noko om at utfallet framleis er i det blå. Vrangforestillingar har dei også dratt på seg, fleire av reporterane som står der. Dei begynner å omtale seg sjølv i fleirtal. Der står det ei dame, for eksempel, heilt åleine framfor ei dør. Og seier: «Vi trur at det framleis er stor avstand…» Vi?! Vi trur? Eg ser etter om det står nokon bak reporteren. Erik Solbakken, kanskje, utkledd som broren til reporteren. Men nei. Ingen. Reporteren står der aldeles einsam og seier «Vi trur at..» og «Vår mening er at..». Kven er desse «Vi» som dei snakkar om? Har kanskje reporterane med seg nokre gode venner som dei snakkar med når dei ikkje er på lufta? Eller kanskje er det slik at reporterane snakkar med kvarandre? At dei har ein slags fellesskap? At dei som står utanfor ei dør ringer til dei som står utanfor ein heis, og så snakkar dei litt om korleis det er å stå utanfor ei dør eller ein heis medan venner og familie er ute og nyt den kalde, men vakre haustkvelden. Kanskje er det slik?

Nei, det ville nesten vere for vakkert.

Først publisert i Aftenposten 28. september.

Les fleire Are Kalvø-tekstar her!