kaffi II

kaféar er møteplassar, og i vår internettid er dét, som me veit, viktigare enn nokon gong. me blir kjende gjennom bloggar og twitterprofilar, men me treng det fysiske møtet for å stadfesta kjemien me opplever på skjermen, me blir liksom ikkje ordentleg kjende før me sit ein time over eit bord for kvarandre og framleis ikkje er brydd. i samband med dette er det to grunnar til at eg meiner kaféar er gunstige:

a) ein kafé er nøytral grunn. å treffast der legg ingen føringar for makttilhøvet mellom to menneske, slik det gjer å bli invitert på heimemiddag eller -lønsj. båe partar må betala for seg, og ingen har noko meir bry og strev enn den andre. ingen kan heller briljere med ferdigheiter innan kokekunst, interiørarkitektur, boksmak eller liknande eigna til å påverke maktstrukturen i eit potensielt venskapsforhold.

det er sjølvsagt mange faktorar som kan påverke makttilhøvet mellom to personar sjølv på ein kafe, slik som klede, dialekt, eloquence (kva heiter det på norsk eigentleg, eloqutio? framlegg blir mottekne med takksemd), anekdotetilfang, sosial status, alder og sikkert hundre til. poenget her er altså at kaféen i seg sjølv ikkje er ein av dei.

b) på ein kafé finst det få distraksjonar og ingen lett veg ut. dermed blir ein tvinga til å verkeleg gjera alt ein kan for at eit fyrste møte skal vera mest mogleg avslappa for båe partar. for – er eit kafébesøk ubehageleg for éin part, er det garantert dét for den andre òg. dette veit me, og difor gjer me vårt ytste for at alt skal vera friksjonsfritt gjennom heile opphaldet, uansett kva ein tenkjer i det stille om personen over bordet.

(på dette punktet vil eg nemne at slike «reglar» som eg har nemnt over ikkje naudsynleg gjeld når det kjem til dating, då eg har inntrykk av at den såkalla dateverdi er fullstendig friteken frå sosiale reglar – andre enn sine eigne, intrikate – og allmenn fornuft. dette har eg heldigvis ikkje innsidekunnskap om.)

til slutt vil eg nemne eit siste argument for aktiv kafegange, slik eg praktiserer, nemleg tradisjonen.

for den som innbillar seg å vera eit tenkjande menneske, er det umogleg å ignorere kafé-/skjenkjestovetradisjonen. ein kan sjølvsagt ta avstand frå han, sidan det er lite tenkjande menneske likar betre enn å ta avstand, men like fullt er han der og gjer seg svært gjeldande kvar gong ein pratar om kunst- og litteraturhistorie.

eg innrømmer gjerne at det kan vera ei sovepute: når eg sit på kafé eller pub, gjerne med eit par andre komponistar eller kunstnarar, er det fort å tenkje at kvar einaste tanke og idé eg fær vil gjera verdi til ein betre og meir opplyst stad, før eg anar det. etter mi erfaring stemmer dette ikkje.

like fullt er det slik at eg har fått dei fleste (etter måten) gode idéane mine anten ute på reise eller på kafé, og eg går ut frå at dei som i si tid frekventerte café greco eller grand café må ha hatt noko av den same erfaringi, sidan dei (ifylgje bøkene) ofte held seg trufaste til kaféane sine veke etter veke, år etter år.

forklaringi er nok sett saman av ulike ting, men eg tryr mykje kan forklarast slik: i dag har eg ti pund i lomma mi. i utanforverdi er det mest ingenting, men her inne, på geffrye-kaféen i hoxton, er det nok til mest kva eg vil ha, den beste teen og eit godt kakestykke. og enno løyver eg. ein treng ikkje å ha mykje for å kjenna seg rik, og det smittar. ein treng ikkje å vera kjend for å kjenna seg suksessfull, ein treng ikkje å vera utgjeven for å kjenne seg respektert. i den augeblinken, når dei kjem med kakestykket ditt på eit fint porselensfat, tenkjer du at det berre er eit spørsmål om tid før dei andre finn ut det du veit i hjarta ditt. og når du skal leita etter gode idéar finst det ikkje noko betre utgangspunkt enn dét.

Først publisert på Magasinett.