kaffi

sjølv ein novembertysdag, midt på dagen, hadde eg problem med å finne sitjeplass på kaféen min, han er ein studentfavoritt, og det merkar ein, snittalderen på klientellet kan umogleg vera meir enn femogtjue, og menyen er full av rimeleg og mettande mat, slik studentar blir dregne mot som fluger til taklampa; salatar, frittataer, kikertburgarar, paiar, slike ting. kombiner det med rause prisar og god espressokaffi, så kjem studentane, ser du, det er meir som ei naturlov.

eg blir stadig vekk fascinert av kor ofte eg er på kafé, og nysjerrig på kvar dette behovet for at nokon skal bryggje kaffien min for meg kjem frå. eg er godt i stand til å laga kaffi sjølv, har både utstyr og råvarer. likevel blir eg dregen ut til desse tronge, offentlege romma; fylte av folk eg ikkje kjenner og musikk eg ikkje likar. for å toppa ironien gjer eg det alltid for å anten a) bruke tid med folk eg har eit ynskje om å prata med eller b) gjera konsentrert arbeid, stilt for meg sjølv. båe desse aktivitetane ville vore langt lettare å gjennomføre i det rolege miljøet i mi eiga stove, men like fullt endar eg opp på kafé, gong etter gong, og noko betringsvon er ikkje i sikte.

eg har inntrykk av at foreldri mine er like fascinerte av kafévanane mine som meg, men kan hende med eit delvis motsett forteikn. deira gullkalv er moccamasteren og han svarar deira bøner trufast, morgon som kveld, sommar som vinter. han er billig og effektiv, trufast og stabil, og du slepp dei usikre momenta; servitørane, gjestane, musikken og kaffien (ikkje minst). som med så mykje anna skulle eg på eitt nivå ynskje at eg òg hadde nok med moccamasteren min, slik foreldri mine har, og dei slit nok tilsvarande mykje med å forstå denne driven min etter ei større kaffioppleving utanfor heimen.

av og til tenkjer eg at det er like mykje reisa; å gå til stasjonen, sitja på toget, gå til kaféen som utgjer skilnaden. for meg er det å lufte hovudet mest ei heilag handling, men det nyttar ikkje berre å gå ut, då blir eg for fokusert på kvar eg skal gå, ting eg ser, distraksjonar. å lufte hovudet er noko som skjer medan eg fer frå ein stad til ein annan, fortrinnsvis utandørs, men ikkje naudsynleg. indeed – det er lite meir reinsande enn å sitja i vindaugskarmen på toget og sjå husi fara forbi, glåme mot synsrandi etter banktårni i canary wharf eller mammutskyskraparen the shard, bygd etter tolkiensk modell, men i blankt glas, som sauron si tolking av the crystal palace.

ein treng ikkje å tenkje på desse turane, men handlar på automatikk og gamal vane. og nettopp då, når eg ikkje må, er eg mest mottakeleg for konstruktive tankar, ser ting best i perspektiv og får styr på kva kvardagsotter som er reelle og kva som er oppfunne av anlegget mitt for ugrunna uro. når eg kjem til kaféen er eg såleis lettare enn då eg starta, letta for iallfall eit par av dei ottene eg vakna med den morgonen, arva frå kvelden før.

og då er eg på ein glimrande stad til å gjera noko nyttig (slik eg ser det) når eg endeleg kjem fram; lesa, skrive, observere, prate, diskutere, planleggje. ikkje berre har eg lufta hovudet, eg kjem til ein nøytral grunn, der det ikkje ligg føringar for kva eg skal gjera. når eg er åleine startar eg med tre ulike bøker, ei med tekst, ei med liner og ei med noteliner. så fær tilfeldigheitene bestemme kvar konsentrasjonen min går den dagen, eller mi indre pliktkjensle, utgangspunktet er ope.

slik veit eg aldri kva som kjem – og dét kan ikkje moccamasteren gje meg.

først publiser tpå Magasinett.