Krise i oransje

Are Kalvø: Krise i oransje

Eg har ei stund lurt på om min generasjon rett og slett ikkje har i oss det som skal til for å få førtiårskriser.

Eg har vore i ein del førtiårsdagar i det siste. Eg er i den alderen. Og det må eg seie: Vi klarer oss bra. Ingen krisetendensar å sjå. Førtiårsdagane har vore svært hyggelige, alle saman, fulle av fornøgde og blide menneske som liker kvarandre og gjerne seier det høgt i talar. Ingen livskriser. Ingen som bryt saman i gråt over tapt ungdom og tapte draumar. I alle fall ikkje utan ironi. Ingen nyskilte menn med dårlig hårfarge som stoltflaue viser fram den nye kjærasten sin som er halvparten så gammal og på størrelse med ein mobiltelefon frå åttitalet.

Det er naturligvis mykje patetisk dansing på desse festane, og eit par uheldige eksempel på menn som plustelig har begynt å spele gitar, men det er ærlig talt til å leve med.

I lyse stunder har eg tenkt: Kanskje vi rett og slett har levd så lystbetonte liv at vi ikkje har nokon grunn til å få ei krise midt i livet?

Men så har eg tenkt meg om ein gong til, og då har eg begynt å lure på om det kanskje berre er slik at vi er veldig seint ute.

For når eg ser meg rundt på desse førtiårsdagane, så ser eg også ganske mange som har stifta familie og fått sine første barn for ikkje så lenge sidan. Slikt var det vanlig å gjere i tjueåra før. Så kanskje har vi rett og slett ikkje komme så langt enno? Kanskje er vi framleis mentalt i tjueåra. Kanskje kjem midtlivskrisa vår først om tjue år? Eller tretti, sidan vi er så seint ute? Kanskje blir mine venner eit helvete å ha med å gjere som syttiåringar? Vi blir ein gjeng syttiåringar som pådrar oss sporstbilar og fjellklatring og hårtransplantasjon. Og endå meir gitar. Og dansinga blir endå meir patetisk.

Det kunne vore verre enn det også. Syttiåringar med sporsbil og farga hår er meir sjarmerande enn førtiåringar med sportsbil og farga hår. Det meste er meir sjarmerande enn førtiåringar med sportsbil og farga hår.

Så tenker eg meg om endå ein gong. Og så forstår eg at eg eigentlig veit korleis det heng i hop. All erfaring tilseier jo at den mest sannsynlige forklaringa på den fråverande krisa vår, er at krisa er i full gang. Vi ser det berre ikkje sjølve. Alle andre ser det. Dei som ser oss utanfrå. Dei ser inn på oss og himlar med auga og smattar med tunga og ristar på hovuda og tenker: Kva er det der for slags patetisk dansing? Forstår dei ikkje at dei er triste menneske som flyktar frå verkeligheita? Og kvifor skal dei spele gitar? Og kven er det eigentlig dei trur dei lurer når dei latar som om dei er ironiske når dei snakkar om tapte draumar og tapt ungdom? Så ler dei overberande, dei som ser oss utanfrå, og så går dei vidare for å møte tidsånda og gå på byen med henne.

Kanskje ler dei også overberande og ristar på hovudet av vaksne folk som kler seg ut og oppfører seg tåpelig i flokk. Som folk for eksempel gjer når det er cupfinale. Dei drikk. Dei dansar og syng. Dei har partyhattar og ølboksar. Dei ropar og skrik. Dei mister stemma. Og på måndag drar dei heim og går på jobb i teknisk etat.

Eg lo overberande og rista på hovudet av slikt før. No elskar eg det. Eg synest det er fantastisk, og noko av det vakraste menneske som jobbar i teknisk etat kan finne på.

Og det er kanskje eit kriseteikn, om ein ser det utanfrå. Det lever eg i så fall godt med. Veldig godt, faktisk. For to år sidan var Ålesund i cupfinalen, som i år. Den helga opplevde eg at ein to meter høg mann kledd i oransje kom bort til meg. Den oransje mannen hadde på seg ein halvmeter høg oransje hatt og ein diger oransje teikneseriehanske i isopor. Den oransje mannen la isoporhanda tungt på skuldra mi og sa: «Kva faen? Korleis er det du går kledd, din kuk?»

Eg gjekk kledd heilt normalt, forresten.

Det er i slike stunder du viser kven du er. Du kan bli sur, du kan le overberande, du kan gå heim og låse døra. Eller du kan glise, låne ein teikneseriehanske og bli med. Det siste er naturligvis mykje morsommare. Og kanskje eit kriseteikn. Men det er eit fint kriseteikn.

Mykje betre enn hårfarging, sportsbil og kjæraste på størrelse med ein mobiltelefon frå åttitalet.

Denne kommentaren stod først på trykk i Aftenposten.