Til konfirmanten (og resten av verden)

Til konfir- manten (og resten av verden)

 Det er eit av dei sikraste vårteikna i Norge. I desse tidlige maihelgane kan du runde eit gatehjørne i eit elles fullstendig folketomt bygdesentrum, og gå deg rett på ei klynge med forvirra menneske i bunad. Mange turistar trur feilaktig at dette er spesielt nasjonalistiske og spesielt tungnemme innfødte som øver seg på å gå i tog til 17. mai. Men i verkeligheita er dette halvfjerne slektningar av ein tenåring, og dei lurer på kvar konfirmasjonsseremonien skal vere.

Du, kjære lesar, er kanskje ein av desse som denne eller neste helg skal stå i bunad i eit elles folketomt bygdesentrum og leite forvirra etter konfirmasjonsseremonien. Kanskje skal du til og med halde tale i konfirmasjonen. Eller lage ein song. Og kanskje tenker du at du treng hjelp. Det bør du i alle fall tenke. For tru meg: Du treng hjelp. Og hjelp skal du få. Av meg. For det er ingenting eg heller vil enn å hjelpe lesarane mine.

Det er naturligvis ikkje sant.

Det er mykje eg heller vil enn å hjelpe lesarane mine. Eg vil gjerne danse, for eksempel. Treffe gode venner. Synge glade songar. Reise. Oppleve ting. Nye kulturar. Møte menneske. Føle meg fri. Kjenne liv i min kropp. Frå ei sol som står opp. Vere ung. Eg vil danse mot vår!

Men det får bli ein annan gong.

Først: Pliktene. Di plikt, kjære lesar, er kanskje å skrive song til konfirmanten. Mi plikt, sidan eg skriv i avisa, er å hjelpe deg.

Kva skal ein seie til ein konfirmant? Til eit bittelite menneske i ein stor verden?

Dei siste vekene har alle vi som bur i eit land som Norge kjent oss som konfirmantar: Som ørsmå menneske i ein stor verden. Tiskodarar som ser på at dei vaksne gjer viktige ting. Medan folk i andre land har brukt tida si til å gifte bort sine kongelige og drepe verdens verste terrorist, har vi her heime korta ventetida mellom landsmøta til KrF og Høgre med å krangle om kven som bør sitte i valkomiteen i idrettsforbundet. I slike tider kan det vere lett å kjenne seg uviktig og puslete.

På den andre sida, det er fullt mulig å få noko ut av å vere uviktig og puslete. Berre sjå på KrF. Forrige helg valde dei ny leiar. Han har brukt den første veka si til å seie at han ikkje veit kven han vil samarbeide med. Noko som har ført til at absolutt alle vil samarbeide med han. Noko som igjen viser at ein kan komme langt og få mykje innflytelse dersom ein er bitteliten og ikkje veit kva ein vil.

Og er det noko ein kan seie om mange konfirmantar, så er det nettopp at dei er bittesmå og ikkje veit kva dei vil. Men i motsetning til KrF, så har mange konfirmantar ei framtid.

Og, kjære lesar, det er din jobb som talar eller songskrivar å gi konfirmanten nokre gode råd på vegen, nokre perspektiv på livet. Og det viktigaste du då kan fortelje konfirmanten, er at ho eller han har levd eit bittelite liv langt frå alt som er viktig, og at han eller ho sannsynligvis vil halde fram med å gjere det. Dette er bodskapen i forslaget til konfirmasjonssong som eg har skrive, og som du fritt kan bruke.

Det som er ekstra fint med denne konfirmasjonssongen er at alle kan bruke han. Han er kjønnsnøytral og livssynsnøytral, og vekta er lagt på verdensbegivenheitene, medan det som er sagt om livet til konfirmanten er skrive i så generelle vendingar at det passar til alle som er i omtrent konfirmasjonsalder i Norge no.

Her er songen. Ver så god, bruk han: (melodi: Håvard Hedde, naturligvis)

Du vår kjære konfirmant blei født ein vakker dag
At det var krig på Balkan brydde ikkje deg det slag
Og mor og far var glad
Og tenkt’ikkje på situasjonen i Tsjetsjenia

Så begynte du på skulen og fekk hobbiar, min venn
Og så gjekk USA til krig imot Irak igjen
Og du var aldri sur
Du leika deg og vaks til og dreit loddrett i Darfur

Og ingen visste lenger kvar terror kunne skje
Men du var berre opptatt av eit skrubbsår på eit kne
Du blei fan av Akon
Og gav fullstendig beng i bombene i Libanon

Og tenk at du då nylig tok din første slurk med sprit
Så kjempa folk i Nord-Afrika for demokrati
Og no har du blitt stor
Samtidig blei Bin Laden skoten i ein korridor

Og så er det kake.

Denne teksten stod først på trykk i Aftenposten 7. mai.