Difor er Cold Mailman for meg det ultimate Oslo-bandet.
Denne artikkelen er eldre enn 1 år gamal. Det betyr at noko av informasjonen kan vere utdatert.
Eg har ei greie: Når eg reiser til utlandet, brukar eg alltid å høyra på musikk frå det landet eg reiser til. Skal eg til Sverige, set eg kanskje på Kent eller Håkan Hellström; går turen til Skottland, er Belle & Sebastian bankers på spelelista. Det er ein måte å koma i rette stemninga.
Men kva så når eg skal heim att? Då må eg sjølvsagt setja på norsk musikk, og aller helst musikk frå Oslo – byen der eg har budd dei fleste åra sidan eg gjekk ut av vidaregåande. Men kva då? Ein gong eg var på veg heim frå ferie, sat eg og lurte litt på dette. Så fann eg det ut: Det må sjølvsagt bli Cold Mailman.
Tilflyttarbyen
Det er ikkje noko openbart val. Det finst mange meir kjende band og artistar som er meir direkte knytte til hovudstaden. Likevel er det noko ved dette undervurderte indiebandet som gjer at dei meir enn nokon andre minner meg om Oslo, og då på ein god måte.
Ein grunn til det er kanskje at eg, som dei – og veldig mange andre i denne byen – har flytta hit frå ein annan stad. Det at eg har eitt bein i Oslo og eitt utanfor, gjer at Lillebjørn Nilsen, deLillos, Tommy Tee og Don Martin umogleg kan representera byen slik eg opplever han.
Som tilflyttar identifiserer eg meg meir naturleg med Oslo-artistar som geilingen Daniel Kvammen og åssokningen Kaja Gunnufsen. Eller bodøværingane i Cold Mailman, som i tillegg syng på engelsk og difor ikkje har noko særskilt preg av opphavet sitt.
Sivil ulyd
Ein annan grunn er musikkvideoane, særleg to av dei som er fylde av kjærleik til Oslo. Videoen til «Time is of the essence» frå 2011 vart ein hit med fantastiske timelapse-bilete frå drabantbyane i Groruddalen. Og så er det den herleg absurde «Something you do», som utspeler seg i det som for meg er eit attkjenneleg og nostalgisk landskap, i og mellom dei flotte, gamle bygardane på Torshov og Sagene.
Faksimile frå Balder – magasin for militærnektere, 2008.
I begge tilfella er dette eit heilt anna Oslo enn det ein møter som turist. Det er Oslo for oss som er heime her, ein by der Karl Johan er ei sidegate og Slottet er avsides.
Ein tredje grunn er meir personleg. Då eg flytta til Oslo i 2007, var det for gjera sivilteneste som journalist og redaktør i sivilarbeidarmagasinet Balder. (Sivilteneste var noko ein før i tida kunne gjera om ein ikkje ville gå i militæret.) Då intervjua eg Ivar Bowitz i Cold Mailman, som sjølv er tidlegare sivilarbeidar, etter at dei hadde spelt på Bylarm og før dei skulle spela på Sivil Ulyd.
Dette var før bandet i det heile tatt hadde gitt ut debutalbumet sitt. Når eg seinare har følgt med på bandet og sett dei live, har eg alltid blitt minna om det første, formative året mitt i Oslo.
Over eit fjell
Ein fjerde grunn er sjølve musikken. Det er noko med den gladmelankolske, 80-talsromantiske indierocken som berre passar til mitt indre bilete av Tigerstaden, utan at det er mogleg å forklara nærare kvifor.
Når eg no flyttar frå Oslo, går vegen over eit fjell, gjennom ein tunnell, over ei bru til Vestlandet. No er det kanskje Vilde og Anna, Olav Stedje eller Kjartan Lauritzen som blir «lyden av heime».
Men Cold Mailman vil alltid vera lyden av byen eg ikkje kunne forlata utan å få merke av han, og når eg vil lengta til hovudstaden er det låtar som «Something you do» eg set på.
