One less lonely thirtysomething male

Det aller siste verda treng, er endå ein artikkel av ein vaksen mann som klagar si bitre naud over at han ikkje skjønar alt oppstyret vedrørande denne pop-pusekatten frå Canada. Ein avundssjuk sytepave som hevdar at alt var betre før. Det var ikkje betre før. Då eg var ung (sukk), likte jentene New Kids On The Block. Eg meiner, sjå på denne gjengen! Det vil seie, det finst kanskje ein ting verda treng endå mindre, og det er ein vaksen mann som latar som om han faktisk skjønar alt oppstyret kring pop-pusekatten frå Canada heilt utmerkt. Så det skal eg ikkje late som eg gjer. Viss du er ein såk. belieber, synst eg du er heilt idiot. Eg begrip ikkje kvifor du vil kaste vekk dei gylne ungdomsåra dine på å dyrke ein pusling i hettegenser som ikkje anar kven du er, og som, viss han hadde visst kven du er, sikkert ikkje ville likt deg, og som, viss han mot formoding hadde likt deg, likevel ikkje villa våge kysse deg fordi han framleis er ung og naiv nok til å tru at det er fare for at tunga hans skulle vilje kunne setje seg fast i tannreguleringa di, og som, i tillegg til alt dette, lagar heilt ubrukeleg musikk. Men eg har nokre trøystens ord til deg, og det er at før ho fekk deg, og arbeid, og ansvar, var mor di óg idiot (sjå: New Kids On The Block, over). For ikkje å snakke om bestemor di, som sikkert dånte av begeistring viss ho fekk eit glimt av Herman’s Hermits. Poenget, som du sikkert ikkje vil like, er: det går over. Om tjue år kjem du til å vere i lag med ein mann av gjennomsnittleg utsjånad og utan særskilte talent, og trass i at han irriterer deg heilt grenselaust, heile tida, vil du elske han. Eg beklagar.

Eg skal vere ærleg: fram til ein vakker vårdag i fjor, visste eg ikkje at ein artist ved namn Justin Bieber eksisterte. Denne vakre vårdagen skulle eg fly frå Stavanger til Oslo, og då eg kom til flyplassen, oppdaga eg at alle dei andre som venta på flyet var tenåringsjenter iført merkverdige kostyme i dei altfor ofte svært lite kledelege fargane lilla og rosa, og medan dei venta, song dei underlege songar eg aldri før hadde høyrt. Ein særmerkt form for eufori gjorde seg gjeldande mellom dei tilstadeverande, og eg hadde lyst til å spørje kva dei var så lukkelege for, men gjekk ut frå at det var ei form for lukke som uansett ikkje ville vere tilgjengeleg for meg, og valde difor å setje tann for tunge. Om bord i flyet ynskja kapteinen velkomen til dette flyet på veg til Oslo og Justin Bieber-konserten, og alle jentene jubla, og eg skjøna at eg var undervegs til eit djupt framandt kontinent. Seinare prøvde han seg på ein «morosam vits», som gjekk ut på at dei hadde fått beskjed til cockpiten om at konserten diverre var avlyst, men ingen fall for denne «morosame vitsen»: dei rulla med augo og sukka oppgitt over dette sørgjeleg håplause forsøket frå ein vaksen på å vere festleg på deira bekostning. Det var opplagt at den arme flykapteinen ikkje skjøna kva som bevega verda deira, og det gjorde heller ikkje eg, og eg kjende ein djup medynk med han, samstundes som eg synst opptrinnet var uverdig og høgst pinleg på hans vegner. (Eg tør ikkje tenke på kva som kunne ha hendt viss han hadde lukkast i å få dei til å tru på det han sa, eller verre: viss det faktisk var sant. Sannsynlegvis ville dei rive både kapteinen og flyet hans i filler.) Etter at vi hadde landa og eg hadde teke flytoget inn til byen, spaserte eg ut av Oslo S, og då kom ein hærskare ungjenter springjande mot meg, hylande, medan dei veiva med armar og bein, og eg ville nok kjent meg ganske smigra over denne uventa mottakinga, viss det ikkje var for at eg no diverre hadde kunnskap nok til å skjøne at opptrinnet skuldast eit rykte om at denne Bieber skulle befinne seg i nærleiken. Seinare fekk eg vite at hovudstadens ordførar Fabian Stang hadde fått oppleve det same. «Jeg ble redd og gjemte meg bak et tre», sa ordføraren, og eg tenkte: kylling. Den kvelden, før eg la meg, lytta eg ganske lenge til Rage Against The Machine. Eg hadde ei kjensle av at dette lystige bandet frå min eigen ungdom hadde ein bodskap desse jentene eg hadde observert på flyet og i byen hadde behov for å høyre, men frykta at bodskapen ikkje skulle vilje nå fram.

Slik var altså mitt første møte med Justin Bieber. Eg skjøna ingenting. Det gjer eg framleis ikkje. Og det er vel heile poenget. Dersom eg, ein vaksen mann over tretti, skjøna kvifor småjenter (og, har eg høyrt, somme gutar) går amok ved synet av denne heilt ufarlege tassen, ville noko vere alvorleg gale. Marknadsføringsmaskineriet hans ville ikkje ha gjort jobben sin. Føremålet med Justin Bieber er at han skal framkalle ekstase hjå lettlurte tenåringar, og hovudrystande vantru hjå alle andre. Dette er, som før nemnt, ikkje noko nytt. Slik har det vore i uminnelege tider, og dét plagar meg litt, for eg har lyst til å tru på idéen om at verda bevegar seg framover, at kvar generasjon er litt smartare, litt meir kritiske, litt betre i stand til å ta planeten i bruk på ein føremålstenleg måte, og Biebermaniaen er diverre eit strålande prov på at, vel, slik er det ikkje. Ingenting er nytt under sola. Alt er jag etter vind. Det mest påfallande med fenomenet Bieber er kor lite sprengkraft han har, kor konvensjonell han er, kor lite opprør som finst i han, etc. Han er glad i mor si (fint), trur på kjærleiken (beundringsverdig), og er motstandar av abort fordi abort kunne ha ført til at han sjølv ikkje var komen til verda (ei sjølvsentrert, messiansk haldning som mest av alt gjev ein lyst til å servere han ein real bitch slap). Kort sagt, han er forferdeleg kjedeleg. Korleis i all vide verda kan det ha seg at det er dette dagens ungdom vil ha?

Det vil eg nok aldri få vite. Eg må berre akseptere at det er slik, medan eg i djupet av mitt stille sinn skrik «Fuck you, I won’t do what you tell me! Fuck you, I won’t do what you tell me! Fuck you, I won’t do what you tell me!», slik vi gjorde det då eg var ung.