Til forsvar for ein by

I ein gløymd del av søraust-London, ein av dei stadene folk aldri blir lengje; dei kjem heim dit om kvelden og fer att morgonen etter. Kjem heimatt og fer, gjentek rutina 5-6 gonger i veka, tek ein dag fri og tek til på nytt. Eg er heilt sikker på at Hither Green er ein av dei mest rutinemessige stadene i heile London.

Midt oppi dette bur me, i skuggen av vasstårnet. Over gata for Tesco, i ei ljos og fin eitt-roms med balkong. Der har me våre eigne rutinar, nokre nye, andre framhaldne frå stader me har budd før, Sandane, Lærdal, Oslo.

Eg tek det same toget uansett kvar eg skal, til sentrum, skulen, Richmond Park, Chelsea Physic Garden, Columbia Road, Brick Lane. Eg fer alltid innover, nordover, vestover, mot kvasse ljos, høge veggar eller lange sletter.

Og eg har det bra. Toget brakar forbi The Shard og bremsar ned mot London Bridge, eg tenkjer at eg godt kan bli buande her. Ikkje i Hither Green, men ein stad i Kensington eller Ham, berre ein får råd. Eg kjenner meg heime, likar språket og butikkane, parkane og musei. Eg likar at nyheiter herifrå blir rapportert til heile verdi, då føler eg meg litt viktig, eg òg. Eg likar at ølet er billig, så ein slepp å ha dårleg samvit for å ta ein time ekstra ute. Eg elskar at det er så lett å kjenne seg spesiell her, mellom turistane på tuben og pendlarane på toget; alle høyrer heime i sine skuffer, og eg får tru at eg går utanom.

Folk går i ring mellom jobbane og heimane; dei med pengar har ikkje tid til å bruke dei, dei som har tid har ikkje jobb. Samfunnet er delt, som ei kake på Deli de Luca med høge sosiale skillepapir mellom stykka. Ein ser fort kvar folk høyrer heime, dei er uniformerte i drakt og lynne, gange og språk. I Knightsbridge står Bentley'ane stilt opp, eine panseret høgare enn hitt, og vitnar om si eiga meiningsløyse; den kjenslemessige devalueringi av passasjerane sine verdiar, numne av si eiga kjøpekraft. I Hoxton har okkupantane sine trekk; programmessig vennlege og dømmande, dei òg med si oppfatning av verdi.

Midt oppi dette går eg og smiler, lurer på kvar dei ser meg, kvar dei trur eg er på veg heim; til den rike far min sin villa i Chelsea, eit gråslite studenthus i Deptford, eit okkupert kontorkompleks på Old Street eller barndomsheimen min i Bow. Eg ler og set meg på Overground'en, tek opp «Dubliners», i håp om at nokon ser ho og tenkjer på då dei las ho i forrykande forelsking i 2004 eller den hausten foreldri deira skilde seg. Tusenvis av passive interaksjonar flyg kringom det lange rommet med gul-brune sete, som ein Cage-performance der folk berre dukkar opp og er på ein stad samstundes utan å gjera noko nummer ut av akkurat dèt.

Midt oppi dette pustar me inn og ut, fer omkring og ser på folk, les og spelar scrabble med mødrene våre. Dei sit heime om kveldane og prøver så godt dei kan å halde seg frå å spørja om korleis me har det.