Når terroren råkar – igjen og igjen

Eg orkar ikkje fleire tragediar. Det å lese nyhende har i det siste blitt ein mykje meir emosjonell aktivitet enn tidlegare. Å gå inn på nettaviser med frykt for enda eit toppoppslag om enda eit terrorangrep – det er ikkje slik det skal vere.

Eg har alltid meint, og meiner for så vidt enno, at det å følgje med på kva som skjer i samfunnet er viktig og nødvendig. Ein må halde seg nokolunde oppdatert.

Samtidig kjenner eg at eg no byrjar å bli sliten. Eg blir ikkje lenger sjokkert når VG sender meg nyhendevarslar på mobilen om eit nytt mogleg angrep. Det einaste eg kjenner på er skuffelse, sinne og tristheit.

Eg orkar ikkje lenger å vere redd. Eg orkar ikkje sette spørsmålsteikn ved om ein skal reise eller ikkje. Berre det å forlate den trygge heimen gir ein liten bismak som tidlegare ikkje var der.

Eg kjenner meg så uendeleg liten i denne store verda, og eg kjenner på kor heldig eg har vore som enno ikkje har blitt råka. For det handlar i det store og heile om flaks og uflaks –  og om å vere på feil stad til feil tid.

Eg orkar ikkje å vere redd for å leve. Trassen i meg seier at eg skal leve livet mitt akkurat som normalt, slik at ikkje dei skal vinne.

Blir eg redd, vinn dei. Og då tapar eg. Eg nektar å vere tapar i mitt eige liv.

Samtidig kjenner eg på kor skummelt eg tykkjer det er. For eg har absolutt ingen kontroll over dette.

Dette berre skjer, når som helst og kvar som helst, sjølv om eg sit her og ønskjer så hardt at det aldri skal skje igjen. Gir meg sjølv eit lite håp om at det kanskje tek slutt snart. Heilt til eg får eit nytt varsel frå VG om at det vonde har råka igjen. Og igjen. Og igjen.

Les meir:

Etter Orlando-angrepa er denne tanken kome stadig nærare Kristin Fridtun: «Eg er homo, og det finst folk som vil drepa meg for det.»

I slutten av juni vart flyplassen i Istanbul utsett for terror. – Eg såg at takplater og veggar hadde rasa, og det var blod på golvet.

Slik vert sårbare ungdommar utnytta til terror. – Alle kan bidra til at færrast muleg fell utanom i skulesamanheng, i idretten eller andre arenaer.